İki yolçu

Bir zamanlar bir yolçu dağların ətəklərində, qalın bir qar təbəqəsiylə örtülü, az istifadə olunan bir cığırla təkbaşına yürüyürdü. Qar daha da bərk yağır, yol gedərək daha təhlükəli olmağa başlayırdı.

Nəhayət, yolçu soyuğa dözə bilməyəcək hala gəldi və yerə yıxıldı. Amma bəxti varmış, eyni yoldan ikinci bir yolçu keçirdi və o birinin durumunu görüncə çox üzüldü. Onu yerdən qaldırdı və özünə gətirəcək bəzi şeylər verdi. 

Daha sonra ilk yolçu yeni gələnin əlini əllərinin arasına aldı və ona olan borcunu həyatda olduğu müddətdə unutmayacağına dair and içdi.

İkinci yolçu xəfifcə gülümsədi və heç nə söyləmədi.

İlk yolçu sonralar evinə çatdıqda, baş verənləri hamıya nəql edəcəyini söylədi. Bu insani davranışı hər tərəfdə danışacaq, gələcəyə qalması üçün yazıya alacaq və şeirlə vəsf edəcəkdi.  

O biri bir daha gülümsədi və heç nə söyləmədi.

Birlikdə yollarına sürətlə davam etdilər, amma cığır getdikcə daha təhlükəli bir hala gəldi, qar təbəqəsi qalınlaşmağa başladı və yolçulardan biri səndələdi. Qışqıraraq yanındakının əlindən tutub özünə tərəf dartdı və ikisi də dibsiz bir uçuruma yuvarlanıb gözdən itdilər. 

On min il də keçsə də, heç kimin onların aqibətindən xəbəri olmayacaq – o cümlədən, ikinci yolçunun böyük yaxşılığından.