doqquz idmançı qaçış zolağında hazır vəziyyətdə durur.Onlar əlil idilər.Nəhayət, “START”
atəşi açılır.İdmançılar məsafənin üçdə birini qət edirlər.Qəfildən idmançılardan biri yerə yıxılır.
O, qaçışı davam etdirə bilməyib aldığı zədələrdən ağlamağa başlayır.Digər səkkiz idmançı onun
yerə yıxıldığını görüb qaçışı dayandırırlar.Daun sindromundan əziyyət çəkən idmançı qız ona
yaxınlaşıb başını qoynuna alaraq soruşur:
-İndi yaxşısan? Özünü necə hiss edirsən?
Başqa idmançılar da ona yaxınlaşırlar, hamılıqla çiyin-çiyinə verərək birlikdə “FİNİŞ” xəttinə
doğru irəliləyirlər.Bu səhnənin canlı şahidi olan minlərlə tamaşaçı ayağa qalxaraq göz yaşları
içində bir xeyli əlil idmançıları alqışlayırlar.Yarış sona çatır.Onlar şahidi olduqları bu hadisəni
başqalarına da danışırlar.Bilirsənmi nə üçün? Çünki hər birimizin daxilində qabiliyyət hissini
üstələyən başqa bir hiss də var.Bu, İNSANSEVƏRLİK hissidir!