Bir zamanlar, bütün duyğuların üzərində yaşadığı bir ada varmış: Xoşbəxtlik, Kədər, Məlumat və bütün digərləri, Eşq daxil.
Bir gün, adanın batmaqda olduğu, duyğulara xəbər verilmiş. Bunun üzərinə hamısı, adanı tərk etmək üçün qayıqlarını hazırlamışlar.
Eşq, adada ən sona qalan duyğu olmuş. Çünki, mümkün olan ən son ana qədər gözləmək istəmiş.
Ada az qala haradasa batdığı zaman, Eşq, yardım istəməyə qərar vermiş.
Zənginlik, çox böyük bir gəminin içində keçməkdəymiş.
Eşq, "Zənginlik, məni də yanına alıb götürərsənmi?" deyə soruşmuş.
Zənginlik, "Xeyr, alıb götürə bilməm. Gəmimdə çox çox altın və gümüş var, sənin üçün yer yox." demiş.
Eşq, çox gözəl bir yelkənlinin içindəki Qürurdan yardım istəmiş.
"Qürur, lütfən mənə yardım et!"
"Sənə yardım edə bilməm Eşq.
İslaqsan və yelkənlimi məhv edə bilərsən." deyə cavab vermiş Qürur.
Kədər yaxınlardaymış və Eşq, yardım istəmiş:
"Kədər, səninlə gəlim…"
"Off, Eşq, o qədər üzgünəm ki, tək qalmağa ehtiyacım var."
Xoşbəxtlik də Askin yanından keçmiş amma o qədər xoşbəxtmiş ki, Eşqin çağırışını eşitməmiş.
Eşq, birdən bir səs eşitmiş:
"Gəl Eşq! Səni yanıma götürəcəyəm…" Bu Eşqdən daha yaşlıca biriymiş. Eşq o qədər şanslı və xoşbəxt hiss etmiş ki özünü onu yanına alanın kim olduğunu öyrənməyi axıl edə bilməmiş.
Yeni bir adaya vardıqlarında, Eşqə yardım edən, yoluna davam etmiş. Ona nə qədər borclu olduğunu fərq edən Eşq, Məlumata soruşmuş:
"Mənə yardım edən kim idi?"
"O, Zaman idi" deyə cavab vermiş Məlumat.
"Zamanmı?
Niyə mənə yardım etdi ki?" deyə soruşmuş Eşq.
Məlumat gülümsəmiş:
“Çünki yalnız zaman Eşqin nə qədər böyük olduğunu anlaya bilər”
