Möhkəm və soyuq idim, bir körpü idim, yarğanın üzərində uzanıb qalmışdım. Bir tərəfə ayaqlarımı, digər tərəfə əllərimi pərçimləmişdim; ovulub tökülən gil torpağı bərk-bərk qucaqlamışdım. Paltarımın saçaqları böyrümdən sallanıb yellənirdi. Xeyli aşağıda isə buzlu alabalıq axını şırhaşır axırdı.
Bircə turist belə indiyə kimi yolunu azıb da bu keçilməz sıldırımlığa təşrif buyurmamışdı, bu körpü hələ heç bir xəritədə cızılmamışdı. Beləliklə, uçurumda uzanıb hey gözləyirdim; gözləməkdən savayı çarəm yox idi. Bir körpü uçub dağılmadan körpü olmaq taleyindən canını qurtara bilməz.
Bir gün axşam çağı idi – birinci dəfə idimi?! Yoxsa mininci dəfə idimi?! Deyə bilmərəm –fikirlərim hər zaman bir-birinə qarışır, dayanmadan ağlımda dövrə vururlar. Bir yay axşamı idi, axının nəriltisi həmişəkindən daha güclü, gurultulu idi. Elə bu vaxt addım səsləri eşitdim. Mənə tərəf, mənə tərəf gəlirdi!
Qamətini düzəlt, ay körpü! Hazır ol, məhəccərsiz tir! Sənə güvənib qoynuna gəlmiş qonağına yardım əlini uzat. Addımlarında əmin deyilsə, onun addımlarını doğru yola yönəlt. Ancaq sənin möhkəmliyinə tərəddüdlə yanaşsa, bu dağların tanrısı kimi onu al, qayalara çırp.
O gəldi, çubuğunun dəmir ucluğu ilə məni yoxlayırmış kimi bir taqqıldatdı, sonra paltarımın saçaqlarının üzərinə qalxdı və çubuğunu mənə döyəcləyə-döyəcləyə addımladı. Çubuğunu qalın saçlarıma batırdı, vəhşi baxışları ilə ətrafa göz gəzdirərkən məni unutdu, uzun müddət çubuğunu saçlarımın arasında saxladı. Mənsə xəyalımda dağın, vadinin üzərindən onun ardınca gedirdim; vücudumun tən ortasında iki ayağı üzərinə qalxaraq tullandı. Nə baş verdiyini anlamadan küt ağrı içimi titrətdi.
O kim idi?!
Xülyamı ?!
Yolçumu?!
Intihar etməyə çalışan birimi?!
Ovsunçumu ?!
Öldürücü bir qüvvəmi?!
Onu görə bilmək üçün çevrildim. Körpü çevrildi ?! Elə azacıq çevrilmişdim ki, uçmağa başladım, çökdüm, tikə-tikə oldum. Parçalanıb hər zaman mənə sakitcə baxan sıldırım qayaların sərt uclarına pərçimlənib qaldım.
Tərcümə etdi: Günel Əbilova
