Qəlbə yaxın | Aleksandr Kuprin

On beş il öncə rus yazıçısı Maksim Qorki Parisə səfər etdi. Bu hadisənin xronoloji qaydada nə zaman baş verdiyini dəqiq bilmirəm: Sarı İblis şəhəri – Nyu Yorka tüpürəndən əvvəl, yoxsa sonra. Lakin, hər halda o, ekzotik yeniliklərə tez zamanda alışan və həmin sürətlə də uzaqlaşan Parisdə müəyyən qədər uğur əldə edə bilmişdi. Düzünü desək, onun Yeni Vavilona səfəri Seneqal şahzadəsinin və kazak Aşinovun səfərindən daha çox yadda qalmışdı. Ayaqqabı mağazalarının vitrin-sərgilərində La semelle pour les pieds “Gorky”. (Ayaqqabı içliyi “Qorki”) yazılı plakatlar hələ də asılı qalır. Reklamın mətni göstərir ki, Qorkinin uğuru həqiqətən də demokratik xarakter daşıyırdı.
 
Həmin zamanlar Parisdə digər yazıçı – Amfiteatrov “Krasnoe znamya” adlı jurnal nəşr edirdi. Jurnal nə qədər səs-küylü idisə, bir o qədər də zərərsiz idi. Bu jurnalda Qorkinin çar II Nikolayla, ədəbsizlik nümunəsinə çevrilən uydurma satirik-müsahibəsi dərc olunmuşdu. Mövzu qanlı tiran və xalqın içərisindən çıxan cəsur müğənni haqqında idi. Nəticə mövcud olmayan mülkədar və qaçaq təhkimliyə aparıb çıxarırdı.
 
Ardınca, elə həmin “Krasnı znamen”də Qorki öz manifestini Fransaya təqdim etdi. Onun mənası belə idi: “Əziz fransızlar, rus çarına borc pul verməyin, onlar bu pullarla alışan rus inqilabını söndürəcəklər, axı siz yer üzündəki ilk inqilabçılarsız”.
 
Görünür, gənc anaların könlünə qəfildən bol süd içmək düşdüyü kimi, Qorkinin də ağlına şöhrət sərxoşluğu düşmüşdü. Yoxsa o, bu cür ağılsızlıq etməzdi. O, ümumiyyətlə ağılsız insan deyildi, əksinə, uzaqgörən hiyləgər idi.
 
Sözügedən manifestin korrekturası təsadüfən nəşriyyatın olduqca təcrübəli, ağıllı və yumor hissinə malik sahibinin nəzərini cəlb etdi.
 
O, Amfiteatrova qranki (Qranki – bütün oxu prosedurlarından keçmiş və dərc olunmazdan əvvəl müəllifə son razılaşma üçün təqdim olunan məqalə – X.N.) gətirdi və soruşdu:
 
– Bunu sizin məşhur Qorki yazıb?
 
– Bəli. Nə olub ki?
 
– Əlbəttə böyük adamların törətdiyi kiçik yalnışlar əfvediləndir. Amma tamamilə axmaq olmalısan ki, fransız düşüncəsinə bu formada müraciət edəsən.
 
– Bəs, sizcə necə etmək lazımdır?
 
– O, deyə və sübut edə bilərdi ki, çar alınan borcu faizi ilə geri qaytarmayacaq. Çox güman ki, onun səsi duyulacaqdı. Amma… Rusiyada inqilab. Bu, fransızlar üçün Qonoluludakı dövlət çevrilişi və ya Marsda xalq üsyanı kimi mənasızdı.
 
Həqiqətən də. Rus yazıçısının isterik çığırtısı heç bir təəssürat yaratmadı.
 
Bunu bilən və hiss edən Qorki yeni yola əl atdı. “Sənin üzünə tüpürürəm, gözəl Fransa...qanlı tüpürcəyimlə...”
 
Burada məsələ Qorkidə və onun dəvə xislətli tüpürmək adətində deyildi. Nə Vandom kolonnası, nə də Nyu-Yorkdakı azadlıq abidəsi bu təhqiramiz hadisəyə böyük əhəmiyyət vermədi. İngilis kralını edam meydanına aparanda qələbəlik içərisindən hansısa əclaf onun üzünə tüpürdü. “Yəqin ki, sən öz ananın da gözlərinə bu cür tüpürərdin”, – məzlum kral dedi.
 
Öz vaxtında Qorki də vətənə nifrətini ictimaiyyət qarşısındakı etiraf edərək eyni hərəkətə yol vermişdi. «Savadsız» – bu ifadəni o, Puşkinin kədərli sözlərinə əsaslanaraq deyirdi: “Rusiyada ağıllı və istedadlı doğulduğum üçün mənə lənət olsun”. Puşkin kimi Rusiyanı şövqlə və həssaslıqla kim sevirdi ki? Deməli, Qorki haqqında bu qədər kifayətdir. Haşiyədən kənara çıxdığım üçün, üzr istəyirəm.
 
Lətifənin mahiyyəti ağıllı naşirin düzgün mülahizəsindən ibarətdir və hal-hazırda rus əcnəbi yazıçılarına, siyasətçilərə və Avropanın, əsasən də Fransanın bizim xalqın taleyi haqqındakı kollektiv fikir yürüdən ictimai xadimlərinə də eynilə bu cür yanaşılır.
 
Onların hamısı göz yaşları ilə mərhəmət oyatmaq, Rusiyanın bolşevik vəhşiliyindən çəkdiyi heç yerdə görülməyən əzabların gündəlik təsvirləri ilə qəlblərə və təsəvvürlərə toxunmağa çalışırlar.
 
Keçilmiş və yanlış yoldur.
 
Təsəvvür olduqca tez zamanda qüvvəsini itirir, ürək isə kütləşir. Müharibənin başlanğıcında ilk öldürülənlər və yaralananlar haqqındakı xəbərləri eşitdikdə bizim lənət oxuyaraq ağlamağımız yadınıza gəlirmi? Aman Tanrım! İyirmi gənc ömür! Yüzlərlə əlil!
 
Yarım il sonra, qəzeti qatlayaraq kənara qoyub deyirdik: “Aha! On min nəfər itkimiz var. Lakin...”
 
Amma əcnəbilərin çoxusu haqqında demək olar ki – həqiqəti söyləmək lazımdır – onlar bolşevik dəhşətləridir – tamamilə yad dəhşətlər. Qonşunun dişi ağrayır – necə yazığın gəlməyə bilər, heç olmazsa, görüntü xatirinə. Amma onun dişi sabah da ağrıyacaq, birisi gün də, bütün ayı da və qonşu hər gün gileylənəcək. “Daşa! O, yanağı sarıqlı gələndə, deyərsən ki, mən evdə yoxam. Lənətə gəlmiş, lap təngə gətirib!”
 
Məsələ də elə bundadır ki, rus mühacirləri – bütün o düşünmək, yazmaq və danışmaq qabiliyyəti olanlar heç olmazsa öz əməli fəaliyyətsizliklərinə bəraət qazanmaq üçün şikayətlənməməli, sivilizasiyalı dünyaya sübut etməlidirlər ki, onun qarşısındakı başqasının diş ağrısı deyil, karantinlə qorunmaq mümkün olan vəbaya, tauna bənzəməyən ümumi xəstəlik təhlükəsidir. Onu, mərkəzi Moskvada olan, ərazisi boyunca genişlənəcək qorxulu, insanlığı məhv edəcək epidemiya gözlədiyini, artıq evdəki profilaktik tədbirlərlə qorunmağın gec olduğu haqqında xəbərdar etməlidir.
 
Gecikmədən, elə bu gün, elə indi əsas mənbəni məhv etmək, şimal xəstəliyindən yaranacaq qurbanları nəzərə almadan ən qəti şəkildə fəaliyyət göstərərək, qəddarcasına alovlanan ocaq yandırmaq lazımdır. Burada söhbət Rusiyanın deyil, bütün bəşəriyyətin qarşılıqlı özünəyardımından gedir.
 
Bu cür danışmaq şikayətlənmək və ağlamaqdan daha inandırıcı və aydındır. Hətta danışmaq yerinə meydanlarda və küçələrdə qışqırmaq da olar.

Maksim Qorki və Fransa haqqında
 
Rus dilindən tərcümə edən: Xatirə NURGÜL
 
“Ədəbiyyat qəzeti”