— Mənə elə gəlir, kiminləsə görüşməliyəm.
— Kiminlə?
— Nə bilim.
— Bəs, onda niyə elə gəlir sənə?
— Bilirsənmi, mən onu sevirdim.
— Nə vaxt?
— Bilmirəm nə vaxt, yəqin qabaqlarda.
— Yenə də. Düzü?
— Anadan olmamışdan qabaq.
— Başa düşmədim.
— Bəlkə də anadan olmuşam, amma başqa yerdə, mən onu sevirdim, indi də hey onu gəzirəm.
— Əgər görməsəm?
— O da ola bilər.
— Onda arvadsız qocalarsan ki. Birini al da…
— Kimi?
— Nə bilim, kimisə.
— Yox, yox, elə arvad alammaram.
— Bəlkə onunla görüşəmmirsən?
— Başlıcası odu ki, mən onu sevirəm.
— Mən belə sevgi məhəbbət görməmişəm. Tanımırsan, görməyibsən, özün də sevirsən.
— Hə, sevirəm.
— Bəlkə sevmirsən?
— Bəs, onda niyə mənə elə gəlir ki, onunla görüşməliyəm?
— Olmaya yuxunda görübsən?
— Yox, yuxumda yox, hardasa, ayrı yerdə görmüşəm.
— Üst-başı yadındadımı, necə görünür?
— Yox, yadımda deyil.
— Bəs, onda, bəlkə birdən rastlaşdınız, necə tanıyacaqsan?
— Tanıyacam, bilirəm ki, tanıyacam, ola bilməz ki, tanımayım.
***
— Rastlaşmadınız?
— Yox, görəmmədim.
— Sonra?Arvad almadın?
— Almadım.
— Yenə onu gözləyirsən?
— Hə.
— Neçə yaşına keçdin?
— Altmış altı.
— Yenə sevirsən?
— Hə.
— Bəlkə rastlaşdın? Tanımadın?
— Hə.
— Heç, heç nə.
“Küknarlara məktub” kitabından. Qanun, 2006.
Tərcüməçilər: Tofiq Mirzə, Nəriman Əbdülrəhmanlı
