Müşfiq dənizi | Xəlil Rza Ulutürk

Səsin, ağappaq, uca dalğalar qanadında
Çırpılır sahillərə. Çırpılır sular oda.

Günəş düz təpəm üStə. Cahan yanar bir təndir
Səsin yanar qumlara bəlkə gülab çiləyir.

- Yenə o bağ olaydı!...
Gurultular içində səsin nə qədər aydın.

Səsin - dirilik suyu. Səsin xeyli ucada,
Nur muncuqlu, ağappaq ləpələrin ovcunda,

- Oxu tar, oxu tar!
Səni kim unutar?

Birdən hiss edirəm ki, sularda zər oxuyur.
Növ-öv irmaqlarıyla iki qitəni qucan
Kaspi - Xəzər oxuyur.

Oxuyur min şaxəli İdel, Kama, Terek, Kür.
Sökür sal qayaları, dənizə daş-qaş tökür.

Dayanmadım, yürüdüm. Dərə keçdim, dağ aşdım.
Xan Kəpəzə yanaşdım.
Maralgölə yanaşdım.

Gördüm yenə oxuyur bəyaz yallı dalğalar.
"Aş dəniz, aşqın dəniz..."
qeylü qallı dalğalar.

Dedim, əlimsə tutum o sədanı, o səsi.
Nəfəsimdə saxlayım o müqəddəs nəfəsi.

Addadım xan Arazı, qucaqladım Təbrizi.
Gördüm "Müşfiqim!" deyir
Qana batmış bağların hər cığırı, hər rizi.

- Tərlansan, göydən enməzsən,
Bu torpaqda sevinməzsən.
Mən dönərəm, sən dönməzsən,
Ey qırılan şüşə könül!

Özü boyda göz yaşı - anam Xəzər hey ağlar.

Anam Xəzər cavab ver, sənin neçə adın var?
Kaspi, Xəzər, Quzğunmu, yoxsa Ağdəniz, Təbər?

- Xayr! - dedi ləpələr -
Ümman qəlbli şairin cihanda iziyəm mən,
Müşfiq dəniziyəm mən!

Mən Xızıdan gəlirəm, orda gizli bulaqdım,
Yardım sal qayaları, bir gün gurhagur axdım.

Öz oxu ətrafında hərlənir Yer kürəsi.
Bu ox onu özüdür.

Nəğməmin adı Müşfiq,
Ağzımın dadı Müşfiq!

Yüksələn bir ölkənin uçar qanadı Müşfiq!
Ah, görəsən nə üçün
Yüz şerbaz içindən bircə o şair getdi?

Nadan qaldı... küt qaldı... Nakəs qaldı... Kəm qaldı.
Yüz saxsının içindən fələk bir dürrü çaldı.
Ah, bu nə cür zavaldı?

Min-min kalın içindən bir dəymişi apardı.
Bağımın ortasından alağı yox, otu yox,
Bar verən ağacımı yerli-dibli qopardı.

Hardasa bir zəlzələ... qərib bir axşam çağı
Lapdan uçub töküldü Qoşqar, Savalan dağı.

Kağız, qələm qüvvəli masadan qopardılar.
Basıb zülmət maşına xəlvəti apardılar.

Qar üstündə isti qan, zəncir çeynəyən itlər.
Cərgədən geri qalsa güllələnən igidlər.

Buz dağları altında basdırılan ümidlər...
Daşa, qayaya dönmüş yorğun, üzgün addımlar

Ərzi alıb çiyninə dağlar aşan adamlar

Xəzəldən də dəyərsiz...
Dünən Vətənim Sibir.
Bu gün kəfənim Sibir!
Neçin qucaqlamırsan,
Xəzəl kimi tökülən bu oğullar sənindir.

...Buzovnada durmuşam sal qayanın başında.
Axışıb gəlir Bakı.
Çarxların istisindən,
Dəzgahların hisindən,
Sexlərin tüstüsündən
Buruqlar bürküsündən bezib qaçanlar gəlir.

Gəlir görün nə qədər
Ürəkləri şişənlər,
Ömrü oda düşənlər.
Beli qızıl qurşaqlı avtobuslar kənarda.
Quma batmış təkərlər dönüb atəşə, oda.

Əlində gül çətiri, hamı can atır önə.
Odur, bir dəliqanlı "Volqa"sını birbaşa
sürür ləpədöyənə.
Atılır soyunmadan... elə bil çiçək dərir.
Xəzəri ürəyinin alovuna əndərir.

Odur, nəğmə qanadlı pioner düşərgəsi.
Yarımçılpaq bədənlər - gənclik, qüdrət sərgisi.
Körpə ovuclarında kiçik Terek, kiçik Kür...
Cocuqlar dalğalarda çiçək kimi görükür...

Aşıb daşan dalğalar sonsuz sahil uzunu
Yuyur yuz-yüz bədəndən min illərin tozunu.

Dalğalar aşıb daşır. Sərin, buzlu dalğalar
Ağ muncuqlu, köpüklü, ay-ulduzlu dalğalar.

Cəhənnəmdən qaçanlar burda gəlir riqqətə,
Açıb sərin qoynunu, dəniz dönüb cənnətə.

Mənim könlüm dinləyir bu gözəl, şən dənizi
Sahillərə şeh səpən, Müşfiqləşən dənizi.