Et ses cris grands cassalent les echos des rivages.
(Və onun müdhiş bağırtıları sahillərin əksi-sədasını parçalayırdı).
Emil Verharn.
Oturmuş yorğun və sarı bir axşam çarpayımın başında,
Dinlət – xəfif yel əsməsinə gizli-gizli gülən durğun
sular kibi qəlbimin döyünməsini.
Dostlar etmiş qəlbimdən baxan sərzənişli gözlərə vida,
Dinlərim bir gecəlik sevgilim olan çocuk gərdanlı
bir kadın kibi saçlarımı oxşayan
bu axşamın duyumlu nəğməsini…
Mən onu dinlərəm,
O məni dinlər...
Qəlbimin səsi, axşamın nəğməsi dolaşır sərxoş
ayaqları kibi bir-birinə
Bir bit kibi qaçır yasdığımdan ruhumun
qoxumuş cənazəsi,
Mazinin qəlbimdə dəlinmiş məzarından bir ölü
rüzgar əsir...
Xatırlaram belə bir axşam xülyalarım küçələrin
daşlarında parçalandı,
Qanadlarımın tükləri bir quruşluq kibritə yandı...
Xülyalarım küçələrin daşlarında parçalandı
Qanadlarım bir quruşluq kibritə yandı...
Duymadı kimsə qəlbimin divarsız buzxanalarında gəzən qədərini
Qarlı rüzgar əydi ömrün şumal sərvini...
Belə bir axşam...
Bəlkə bir axşam bir sərv yenə ucaldı,
Çiynindən cındır kibi sallanan rüzgarlaran öc aldı...
Elə bir axşam… bölünməzdim belə yarı,
İlk sevgimin bəyaz cənazəsini gətirsələr
diz çöküb hörmətlə öpərdim o əziz çürümüş dodaqları...
Moskva 1928
