Gecənin qaranlıq vaxtı idi.Bütün insanlar və qarışqalar yuvalarında yatırdılar.
İnsansızlıqdan qapısını toz basmış məscid kimsəsiz küçələrin dərin qaranlığında,əbədi sükutunda tənhalıq yuxusunda idi.Qərib bir bürkü var idi.Bu şəhərin yuxusunda qərib bir hürkü var idi.
Bu şəhərin gündüzləri bər-bəzəklə bəzənən,süslənən,daranan,gecələri isə bütün süni bəzəklərini çıxarıb yataqlarında uyuyan əsl simalarında eybəcər olan gözəlçələrə bənzəyirdi.Bu şəhər çirkin yağışdan sonra qalan gölməçələrə bənzəyirdi.Heç bir canlı bu dərin sükutu pozmağa cəsarət edəməzdi.
Cəsarətli bir kəs addım səsləri ilə bu sükutu pozdu. Qara libasa bürünmüş bu yad qaranlığa qarışaraq addımlayırdı.Qara uzun paltarı yer ilə sürünür,sanki bütün zülməti özü ilə dartıb aparırdı.
Yavaşca məscidin qapısını açdı.Qapı tük ürpədici bir səs çıxardı.Sanki bu məscidin çəkdiyi bir “ah” idi.Axır ki,onu yada salan olmuşdu.Amma bu sevinc “ah” bir an içində qəm fəryadına çevrildi.Məscidin qonağı var idi.Amma bu qonağı məscid heç gözləmirdi.
Qara uzun libasına bürünmüş,qaranlıqdan seçilməyən bu simada qan rəngli iki göz parıldayırdı.Bu “Şeytan” idi.
“Şeytan” məscidin çirkli xalçasına,rəflərdəki toz basmış Quranlara,köhnə minbərə baxdı.Bu mənzərə onu dəhşətə gətirdi.Sonuncu dəfə məscidə girəndə yüzlərlə,minlərlə müsəlman ona o qədər lənət yağdırmışdı ki,çıxış yolu tapmayıb özünü minarədən atmış və üç gün özünə gələ bilməmişdi.İndi isə boş məscidə baxıb və yazığı gəlirdi.Düşmənlərinə yazığı gəlirdi.
Bir az irəlilədi,üzünü qibləyə tutdu və diz çökdü.O özüdə bilmirdi nə edirdi.Amma əlacı yox idi.Əllərini açdı və duasına başladı.
“Bismilləhir rəhmanir rəhim” Ey uca və qüdrətli ALLAH,sənə dua etmədiyim 100000 il oldu.Özün bilirsən sənin azanın üçün necə darıxmışam.Keçmiş vaxtlar yadıma düşür.Cəbrail,Mikayıl,İsrafil,Əzrail yadıma düşür.
«Sənə etdiyim ibadətlər yadıma düşür.Mən sənə hər kəsdən yaxın olmuşdum.Mən xöşbəxt idim.Sonra sən insanı yaratdın və mən günaha batdım.Elə bir günahki böyük günaha və məni oradan qovdun.Mənə cəhənnəmi layiq gördün.Yox mən tövbə etməyə gəlməmişəm.Sözümüz sözdür.Qiyamət gününə kimi insanları sənin yolundan çıxaracağıma söz vermişdim.Səndə mənə vaxt verəcəyinə söz vermişdin.Amma indi hər şey başqa cürədir.Əvvəllər mən insanları sənin yolundan çıxara bilirdim.İndi isə heç kəsi yoldan çıxara bilmirəm.Heç kəsi pis yola sala bilmirəm.Çünki insanlar özü pis yola gedir.Mənə heç ehtiyacları yoxdur.Mənidə üzən kədərləndirən elə budur.Özümü çox lazımsız hiss edirəm.Heç bir şeyə yaramayan bir məxluq oldum.Həyatımın mənası insanları pis yola çəkmək idi.İndi isə həyatımın mənası itib.Yalvarıram uca ALLAH mənim bir duamı qəbul et.Yalvarıram ALLAHım dünyaya yaxşı insanlar gətir.Mən də onları yoldan çıxarmağa çalışım.Boş durmayım artıq ürəyim partlayır boş durmaqdan.Yalvarıram ALLAHlm yalvarıram dünyaya yaxşı insanlar gətir».
Qara libaslı bu yad duasını bitirib,göz yaşlarını silib yavaş-yavaş addımlayaraq məsciddən çıxdı.
Qara libası yerlə sürünərək qaranlığa qarışdı və zülmətdə yox oldu.....
Məncə deyiləsi bir şey qalmadı..Maraqlı şərhlərinizi gözləyirəm.ALLAH hamıya hidayət versin.