Hər sübh günəşdən əvvəl, günəş yatarkən hələ,
Çıxırlar küçələrə Süpürgəli Nənələr.
Hər sübh azandan əvvəl, təkcə Tanrı oyaqkən,
Zibildən təmizlənər yuxulamış küçələr.
Təmizlənir sübhçağı- kirlənir axşamadək.
Kirlənsin da, uzağı nənələr süpürəcək.
Görən süpürərdimi yenə nənə sübhçağı?
Nazını çəkən olsa, olsa isti ocağı.
Yığardı o nənə də başına nəvələri,
Heç Şəhrizad bilməyən nağıllardan deyərdi.
Amma küçə süpürür — olmadı naz çəkəni:
Qarı həmdərd eləyib bir darı süpürgəni.
Nənə bir də Tanrı var, ətrafdasa gecədi:
Deyəsən, Tanrının da yuxusuzluqdu dərdi.
Süpürgəli nənələr nə qədərdi küçədə:
Süpürgənin səsindən heç yatanmır gecə də.
Rəhm gözləmə bizdən, süpür hər gün sübhədək,
İsanı öldürənlər sənəmi rəhm edəcək?
Süpürgədi ən sadiq, dürüst yoldaş nənəyə:
Nənələr də darıyla bəlkə çıxır təpəyə?
Darı dar ağacıdı bəlkə elə nənənin?
Bəlkə nənə İsadır — dəyişib qiyafəsin?
Amma biz kor olmuşuq, görənimiz də yoxdu:
«Hara gedirsən Tanrı?» soranımız da yoxdu.
Görən, nə qədər Tanrı gəlib gedib beləcə?
Sadəcə bir nənə var, bir küçə var, bir gecə.
Kir süpürürsən nənə, kirdən təmiz küçələr.
Bəs bu küçələrdəki günahlar hara gedər?
Neyləyək ki, ay nənə, görək biz də təmizlik?
— Günah artıq kir deyil, günah — biz özümüzük?!
Cavidan Hacıyev
