Müvəffəqiyyətə gedən yol kateqoriyası üzrə məqalələr

Müvəffəqiyyətli ola bilmək üçün etdiyiniz işi sınamaqdan əsla imtina etməmək lazımdır. Lampanı icad edən Edison, təkrar təkrar sınağın insanı necə müvəffəqiyyətə çatdıra biləcəyinə gözəl bir nümunədir.

Uzun davamlı işıqlandırma üçün lampa içərisində istifadə ediləcək dayanıqlı teli tapa bilmək üçün yüzlərlə təcrübə etmişdir. Ondan niyə imtina etmədiyini soruşduqda «Mən yalnız lampanı işlətməyəcək yüzlərlə yol tapdım. Ən sonunda hədəfimə çatacağam» demişdir.

Yaşanan problemləri həll edə bilmək üçün müsbət yöndən baxa bilməliyik. Bu da zamanla inkişaf etdirilə biləcək bir qabiliyyətdir. Hər sınaqda daha yaxşısını edə bilmək üçün müsbət olmaq şərtdir.

Müvəffəqiyyətli olanlar imtina etməyənlərdir. İmtina etməyənlər isə etdikləri işə böyük bir ehtiras və inancla bağlananlardır. Başqalarının görə bilmədiyi fürsətləri, əskiklikləri görə bilənlərdir. İş həyatında da bu hər vaxt belə olmuşdur.

Təşəbbüskarlar fürsətlərə və etdikləri işə inananlardır. Bir bərbər olaraq sizin də dəyişikliklər etmək istədiyiniz dövrlər olmuşdur. Lakin ətrafınızdakı kimsə sizə inanmamış ola bilər. Çox vaxt ola bilər ki, ətrafınızdakı reaksiyalar üzündən dəyişiklik etməkdən imtina etmisiniz. Amma içinizdə bir yerlərdə hələ etmək istədiyiniz şeyin doğru olduğuna dair bir hiss vardır. Məhz sizi digərlərindən ayıra biləcək kiçik fərq budur.

Həyatda nə istədiyimizi bilmək çox vacibdir. Niyə? Bunun bir neçə səbəbi var. Birincisi, həyatda nə istədiyimizi bildiyimiz zaman qarşımıza məqsədlər qoyur və bu məqsədləri reallaşdırmağa çalışırıq. İkincisi, bu zaman özümüzə hörmət edir və özümüzü olduğumuz kimi qəbul edirik. Üçüncüsü, bu zaman biz başqa şəxslərlə səmimi münasibətlər qurmağa və bu münasibətləri qoruyub saxlamağa müvəffəq oluruq.

Biliyinizi artırmaq və özünüzü inkişaf etdirmək istəyirsinizsə daim qarşınıza məqsədlər qoyun. Heç kəs mükəmməl deyil və buna görə də biz bacardığımız qədər özümüzü inkişaf etdirmək və həyatdan nəticə çıxarmağa çalışırıq. Fərdi inkişafın ən mühüm müsbət cəhəti ondan ibarətdir ki, insan həyatda təcrübə qazandıqca daha da kamilləşir. Həyat bizə qarşı həmişə ədalətli olmur amma biz çətinliklərin öhdəsindən necə gəlməyi bilsək onda yaşamaq da daha asan və mənalı olar.

Həyatda nə istədiyimizi bilmək bizə kim olduğumuzu və gələcəkdə nə kimi nailiyyətlər əldə etmək istədiyimizi anlamağa da kömək edir. Bu, özümüzü olduğumuz kimi qəbul etməyin və özümüzə hörmət etməyin ilkin şərtidir.

Peşəkar inkişaf prosesində bütün yaradıcı insanlar bəzi eyni mərhələlərdən keçir. Əvvəlcə siz həvəskar kimi yalnız ilham sizi yaxalaynda yaradıcılıqla məşğul olursunuz. Sonra, ətrafınızdakıların ümid yerinə çevrilir, ilk sifarişlərinizi qəbul edir və gözləntiləri doğrultmağa çalışırsınız. Sonda isə peşəkara çevrilirsiniz. Yaradıcılıq artıq sizin işinizdir və siz “şıltaq muzanızdan” asılı olmayaraq həmişə yüksək səviyyəli xidmətin təminatçısı kimi çıxış etməlisiniz.

Bir sətir belə yaza bilməyəndə və yaradıcılıq potensialınızın bitdiyini düşünəndə nə etmək olar? 
Birincisi ümidsizliyə qapılmayın və heç vaxt muzanızı “həvəsləndirmək üçün” qadağan olunmuş stimulyatorlardan istifadə etməyin. Əvəzinə isə bu məqalədə təklif olunan yoxlanmış vasitələrdən birini sınayın.

1. Sadəcə əyləşin və istirahət edin
 Heç bir şey etməyin. Gözlərinizi yumub beyninizdə olan bütün fikirləri özünüzdən uzaqlaşdırın. Məkan və zaman anlayışını unudun. Elə bu vaxt beyninizin dərin künclərində gizlinən ideya özü işıq üzünə çıxacaq.

2. Yeni müştərilərlə işləməyə başlayın
 Daimi müştərilərin olması bir baxımından yaxşdır, amma bu yaradıcılıq durğunluğuna səbəb ola bilər. Tamamilə yeni tapşırıq və tələbləri olan yeni müştərilər isə sizin peşəkar bacarıqlarınızı genişləndirməklə yanaşı kreativliyinizi də oyada bilər.

3. Rəy bildirin
 Yəqin ki ixtisasınızla bağlı ən yaxşı bloq və forumlara abunəsiniz. Bəzən sadəcə onları oxyub keçmək kifayət deyil, maraqlı olan məqalələrə rəy də bildirmək lazımdır. Öz sahəsində əsl peşəkar olanlarla fikir mübadiləsi apamaq yeni ideyaların yaranmasına səbəb ola bilər.

Mənim həyatım konkret olaraq tərəfimdən müəyyən olunmuş prinsiplər üzərində qurulub. Bu prinsiplər əvəzedilməz, dəyişilməz və ləğvedilməzdir. Əks halda bu mənim sonumdur. “SON” olmamaq üçün düşünürəm.
Varsansa, gülümsə. Sadəcə şəkil çəkdirərkən deyil, şəkil çəkərkən də gülümsə. Gülümsə, müləq gülümsə! Sabah bundan da pis ola bilər. Amma sən hər zaman gülümsə. Uğurun gülüşündən asılıdır. Sən gülürsən və uğurun nə vaxt qazandığını hiss belə eləmirsən. Yəni, uğurun öz əlindədir.
Nə? Şans? Yox, qətiyyən inanma! O sənin də qapını döymüşdü, evdə yox idin, bəs harada idin?! Mən bilirəm, öz şansın və uğurunun arxasınca getmişdin.

Liderliyə bir çox təriflər verilir. “ Collins” ingilis dili lüğəti liderliyi belə müəyyənləşdirir: “ komanda və qrupun rəhbəri (ləri)”. Lakin əsil liderlik bundan daha artıq mənaya malikdir. Lider təşkilatın icraçı direktoru və ya gizli müvəffəqiyyətə nail olmaq üçün komandasına rəhbərlik edən bir illik işçi də ola bilər. Dəfələrlə güclü liderlər sadəcə olaraq ruhlandırma, inandırma və şəxsi əlaqələr vasitəsilə rəhbərlik etdikləri halda, lider rəsmi güc və səlahiyyətdən də istifadə edə bilər.

İnanmaq bacarmağın yarısıdır.

Həyatda hər istədiyimizin ola bilməyəcəyini valideynlərimiz bizlərə kiçik ikən öyrədərlər.
Onlar da həyatda yaşayaraq əldə etdikləri təcrübələrində hər istədiklərinin olmadığını görüblər və yetişdirdikləri nəslin də bədbəxt olmaması üçün hər istədiklərinin ola bilməyəcəyini öyrədərlər.

"İnanmaq bacarmağın yarısıdır" deyimini hamımız eşitmişik, həqiqətən də inanmaq bacarmağın yarısıdır, hətta hamısına yaxınıdır.

Hava olduqca küləkli idi. Bir azdan yağış yağacaqdı.  O da tutqun idi. Dolmuşdu. Indi bu saat ağlayacaqdı. Amma nədənsə ağlamadı. Özünü sakitləşdirməyə çalışmırdı, sadəcə göz yaşları sözünə baxmırdı.  Otağın sükutu da bir yandan.  Əslində divar da danışırdı, tavan da, çarpayı da, hətta döşəməyə tökülmüş qəhvə, fincan da danışırdı, amma hər kəs ürəyi ilə danışırdı. Cavabsız suallar o qədərdir ki...  O, bu sükutla barışa bilmədi.   Pencəyini  götürdü və bayaqdan bir yerdə durmayan küləklə görüşə getdi.  Küçələri dolaşır və hər şeyin mənasızlığını bir daha duyurdu. Qəlbindəki kədəri, ağrını unutmaq istəyirdi. Lakin bacarmırdı, bacarmadı. Qəlbindəki ağrı get –gedə lap kütləşirdi. Yenidən evə qayıtdı, stolun arxasına keçdi  və qələmini götürdü. Nəsə yazmağa, dərdini ağ kağızla bölüşməyə başladı, çünki belə anlarda onu yalnız qələmi və kağızı anlayırdı. Içindəki acını kiməsə danışa bilərdi, yükünü yüngülləşdirə bilərdi,  amma sözlər ondan qaçacaqdı.  Yorğun gözlərini otağına gəzdirdi. Elə bil hər kəs, hər şey ondan küsüb. Hamını incidib elə bil. Qəhər boğdu onu, qəlbi daha da inildədi. Indi bu vəziyyətdən xilas olmaq üçün o, hər şeyə hazır idi. Niyə hər şey bu qədər mənasızdı? Zənn edirsən ki, xoşbəxtsən, amma bir də görürsən ki, gözləmədiyin anda qar yağdı, neçə il sevgiylə bəslədiyin çiçəklərin hamısı  məhv oldu, yox oldu. Xatirələrdə qızınmaq daha da ağırdı. Buna dözmək, yoxluqla barışmaq – buna güclü iradə lazımdı, daş qəlb, soyuq ağıl. Bunları düşünə- düşünə başını ağır –ağır yellədi. Yenidən döşəməyə tökülmüş qəhvəyə və fincana baxdı. Gözlərini yumdu, ciyərdolusu dərindən nəfəs almağa çalışdı.  Çünki nəfəsi sanki kəsilirdi. Cəld qalxıb pəncərəni açdı. Külək otağı bürüdü. Kağızlar masadan döşəməyə səpələndi.  Kağızların xışıltısı, xoş sədası ətrafa yayıldı. O  da çevrilib bu mənzərəyə elə diqqətlə tamaşa edirdi ki… elə bil anlayırdı bu kağızların dilini. Qəfildən nəsə yadına düşürmüş kimi üzü pəncərəyə çevrildi və acgözlüklə havanı udmağa, içinə çəkməyə başladı.
O gülümsəyirdi artıq, çünki anlayırdı, artıq mənasızlığı da anlamağa başlayırdı.  Hər başlanğıcın bir sonu var. Son nöqtə deməkdi.
“ Mənim mənalı həyatım olub” – deyən kəslər, necə də mənasız danışırsınız?!  Mənasız ona görə danışırsınız ki, mənasız danışdığınızı bilmirsiniz.
Başlayan hər şey bitər –deyirlər, sizin bu “mənalı” həyatınız da bitəcək və mənasızlıq başlayacaq. Bitməsə də mənasızlıqdı, çünki bir şey çox uzun sürərsə mənasızlaşır, bitsə də mənasızdır, çünki yaşadıqların unudulacaq, elə bil heç vaxt olmamışdır, yaşanmamışdır. Vəssalam.
Həyatda  məna sevgidədi.  O, insanı yaşadır, həyata səsləyir, köməyi, dayağı olur. Amma o da ideal deyil.  Qəzəbləndikdə, qısqandıqda onun qədər amansız, mənasız hərəkətlər edən olmur. Xəyanəti də o yaradır, yaşatdığı qədər məhv edir insanı.  Daha nə məna oldu!!!
 Etibarsızlığı, yalanı, vəfasızlığı da, nəfsi də o yaradır. Daha nə məna axtarırsan, ey həmsöhbətim?! 
Insanı içindən çürüdən nifrəti də, hiyləni də sevgi yaradır- ağılsız, çirkli, qandallı sevgi!
Amma xoş, gözəl ana məhəbbəti var, həqiqi insanın insana sevgisi var.
Anlamaq hissi var, o sevgidən də gözəldir.
Bağışlamaq hissi var, o daha da böyükdür, daha da ali bir hisdir.
Ulu tanrıya sevgi var, o daima harayındadır.
Külək düz üzünə vururdu.  O  qəfil hiss etdi ki, bayaqdan bunları düşünə -düşünə gözlərini yummuşdur.  Elə bil yatmışdı, dincəlmişdi. Beləcə, ayaqüstə, pəncərə önündə, küləyi dinləyə- dinləyə uyumuşdur. O yenə də gözlərini döşəməyə dağılmış qəhvəyə və fincana dikdi. Fikirləşdi: “ Nə olsun ki, fincan yerə düşmüş, içindəki qəhvə tökülmüş, döşəməyə yayılmışdır və bir azdan buxarlanacaqdı?!  Fincan ki sınmayıb, heç çatlamayıb da!" O hətta bu ani fikirdən gülümsədi də və tələsik saatına baxdı. Getmək vaxtı idi. Bəzi işləri görməli, bitirməli idi. O, tələsik otağını səliqəyə saldı, yazı masasını, kitablarını, otaq boyu səpələnmiş əşyalarını, paltarını yerbəyer etdi. Artıq səliqə işi başa çatmışdı. O, qapıya doğru yeridi.  Dəstəkdən yapışdı, sonda yenidən çevrilib fincana, döşəmədəki yarıbuxarlanmış qəhvəyə baxdı. Hər şeyi yığmışdı, bircə bu fincana və qəhvəyə əl vurmamışdı. “ Qoy onlar qalsınlar” –düşündü və otaqdan çıxdı, qapını astaca örtdü.
Müəllif: Zeynalova V.M
26. 08. 2004

Bəzən yaş amili, bəzən də qabiliyyətləriniz nöqteyi-nəzərdən özünüzü qiymətləndirər, bacaracağınız işlər haqda yanlış qənaətə gələrsiniz. Fəaliyyət göstərmək istədiyiniz sahədə sizdən yaşca böyük insanlar mövcuddur. Ya da iş həyatına atılan insanların ortalama yaşı sizin yaşınızın çox üstündədir. Müvəffəq olmaq üçün aylara, aylardan mürəkkəb illərə ehtiyacınız var. Yanlış qəbullanma… Düşüncələrinizi öz inamla yoğurub, çalışmalarınızla canlılıq qazandırdıqdan sonra müvəffəq olmaq üçün tələb edilən mütləq yaş həddindən söz gedə bilməz. Tarixin hər səhnəsi bunu təsdiqləyəcək örnəklərlə doludur.
• Şah İsmayıl Xətai Səfəvi dövlətini qurarkən 13 yaşında idi.
• Napoleon Bonapart İtaliyanı 27 yaşında işğal etmişdi.
• Fateh Sultan Məhməd Bizans imperiyasının paytaxtı Konstantinopolu fəth edərkən 21 yaşında idi.
• Uilliam Pitt 24 yaşında İngiltərənin baş naziri olmuşdu.
• Motsartın konsert verməyə başladığında 6 yaşı var idi.

Millət olaraq utanma duyğusu genlərimizə qədər işləmişdir. Bu, millətimizə xas nəcibliyin əlamətidir. Bununla belə, hər duyğunun yerində və tələb edildiyi şəkildə istifadəsi zəruridir. Məsələn, mərhəmət duyğusu. Canavara qarşı mərhəmət göstərmək, onun iştahanı açar, sonra da dişinin kirayəsini istədər. Azğına mərhəmət onu daha da azğınlaşdırar və başqasına təcavüzə təşviq edər. Əli qanlı, üzü qanlı, könlü qanlıya mərhəmət bütün məzlumlara göstərilən qorxunc mərhəmətsizliyə çevrilər. Halbuki mərhəmət varlığın ilk mayasıdır. Onsuz hər şey bulamac və xaosdur. Hər şey mərhəmətlə var olar və mərhəmətlə varlığını sürdürər. Utanma duyğusu da belədir. Yerində işlədilərkən abı-həyat bəxş edən bir iksir kimi, sui-istifadə edilərkən isə düşüncələrimizi ölümə götürən zəhər kimidir.

Fərdin xarakterinin formalaşmasında ətraf mühitin rolu böyükdür. Belə ki, fərdin duyğu və düşüncələri ətraf mühit potasından süzüldükdən sonra öz nəhayət təşəkkülünü tapmaqdadır. Nəzər yetirsək, mütəmadi olaraq təhqir edilən insanlarda ümidsizliyin və öz güvən yoxluğunun şahidi olarıq və ya əksinə. Bu, birmənalı olaraq insanların böyük əksəriyyətinin həyat arenasında ətraf mühitin tələb etdiyi rolu ifa etdiyini göstərir.