Gənc dost! Məhəbbət elə bir hissdir ki, o yaşından, cinsindən, mövqeyindən asılı olmayaraq hər kəsin könül qapısını açır. Sizin aranızda da elələri var ki, bu hiss artıq onun varlığına kövrəkcəsinə qədəm basmışdır. Sən də gec-tez məhəbbəti xoş bir duyğu kimi salamlayacaqsan. Budur, artıq nəsə səni narahat edir, gecələr yuxun qaçır, baxışlarını tavana zilləyib fikirə gedirsən. Yadına həmin oğlan (qız) düşür. Axı niyə onunla danışanda səsin titrəyir, üzbəüz gələndə özünü itirir, görməyəndə darıxırsan? Heç o biri oğlanlara (qızlara) qarşı belə diqqətli deyilsən. Bəlkə bu məhəbbətdir?
OYUNCAQ
(MƏKTUB 2)
O sevgilər ki, əbədidir, o sevgilər ki, təmiz hislər üzərində yaranıb, hər zaman acı verir, nifrətlə anılır, təəssüratları daim hiddət doğurur. O sevgilər ki, müvəqqətidir, o sevgilər ki, ötəri həvəslərdən doğur, hər zaman xoş təəssüratlarla yadda qalır, daim təbəssümlə xatırlanır. Sevginin anormallığı da məhz bundadır...
Artıq yarım saatdan çox idi ki, öz oyuncağı ilə oynayan, hərdən isə çevrilib ehtiyatla ona baxan uşağa gözlərini dikərək xəyala dalmışdı. Uşaq hər dəfə ona baxanda öz oyuncağını əlində daha möhkəm sıxır, oyuncağının əlindən alınacağından ehtiyat edirdi. Uşaqlar necə də qəribə olurlar – onlara yalnız sevdikləri oyuncaq və güvəndikləri, heç bir zaman onları atmayacağına əmin olduqları insan lazımdı. Başqa heç nə istəmirlər. İtirəcəkləri yeganə şey oyuncaqlarıdı. Və bu kiçik, adi, bəzən bir tərəfi qırılmış oyuncağı itirərkən, ya da əllərindən alınarkən uzun-uzadı ağlayaraq göz yaşı axıtdıqları zaman yaratdıqları mənzərəyə baxanda sadəcə gülümsəyirsən. İnsan yaşa dolduqca çox şeylər itirir. Bunları öz səhvləri üzündən, qürurundan, zəifliyindən, hərdən də əlacsızlığından itirir. Bəzən bu itirdikləri arasında o qədər dəyərliləri olur ki, uşağın itirdiyi sadə bir oyuncağa görə axıtdığı göz yaşları sadəcə təbəssümə səbəb olur…
Cemal Süreya ciddi bir əməliyyat üçün xəstəxanada yatan həyat yoldaşı Zuhal Akkanata xəstəxanada olduğu 13 gün müddətində hər gün məktub yazır. 1972-ci il 12-24 iyul tarixlərində qələmə alınan 13 məktubu 1990-cı ildə Cemal Süreyanın ölümündən qısa bir müddət sonra yoldaşı Zuhal Akkanat nəşriyyatlardan birinə təqdim etmişdi. Məktublar elə həmin il çap olunub.
Məktublardan seçilmiş hissələr:
1. Zuhalım, həyat! Həyatımsan. Bunu bilməyini istəyirəm.
2. Kafenin qabağından maşınlar keçir. Bir dənə də at arabası. Səni düşünəndə o atı da sevirəm. Çay içirəm. Bundan belə cökə çay içəcəm. Evimizin qabağında bir cökə ağacı olsaydı kaş. Sən dibçəkdə də yetişdirə bilərsən. Gecə yatağımızda Memoyla (oğlu) elə hey səndən danışdıq. Susanda səninlə susduq. Yatanda səninlə yatdıq.
3. Hər şeyimi sənə borcluyam. Səninlə rastlaşdığım vaxtlarda çökmüşdüm. Sən məni təmir etdin. Əlimdən tutub ayağa qaldırdın. Mən də çörək kimi, bərəkət kimi öpüb alnıma qoydum səni, müqəddəs bildim.
4. Bir dəfə Qarsa getmişdim. Dəlicə çayı yaman gur axırdı. Ağlımda heç bir şey yox idi. Çünki o vaxtlar hələ səninlə rastlaşmamışdım. Sonra sən gəldin. Ətrafımı gözəlləşdirdin. Məni mən elədin. Memonu bəxş elədin. Sən də bizimlə yaşadın hər zaman, bunu unutma.