Hər eşq əbədi davam edəcək deyə bir qayda yoxdur. Təəssüf ki, ayrılıq qaçılmazdır. Ancaq yollar ayrılarkən bunu da doğru düzgün edə bilmək özü yaxşı bir örnək ola bilər. Sevdiyimiz yazıçıların ayrılıq məktubları bəlkə kiməsə yol göstərər bir az, heç olmasa birlikdə keçən gözəl günlərin xətrinə ya da bir-birini incitməmək üçün.
Simona de Bovuarın Nelson Alqrenə məktubu. 1950
Simona de Bovuar Alqrenlə 1947-ci ildə Çikaqoda tanış olublar. Bu cütlük bir neçə il münasibətlərini uzaqdan uzağa davam etdirdilər. Ancaq Alqren üçün məsafə böyük bir problem olmuşdu. De Bovuarı daha çox görmək istəyirdi. Simona de Bovuar bu məktubu sevgilisini görmək üçün Parisdə gedib qayıdandan sonra yazmışdı.
Artıq qırx beş yaşı vardı. İllər necə də sürətlə ötüb keçmişdir. Heç xəbəri olmamışdı. Zaman axıb keçir, qalan ancaq xatirələrdir.
Görüşdükləri o gün. O gün… Dənizin sahili… Mənalı, sözlə dolu baxışlar. Nə qədər baxışmışdılar onda, heç özləri də bilmirdi. Dil susmuşdu, baxışlarsa doymaq bilmirdi sözlərdən, eləcə ürəklərini boşaldırdılar. Birdən astadan o, səsləndi:
Yaman acı sızlayır, könlümdəki yaralar.
Bu yaralı könüldə canım, səni haraylar.
Sinəmdəki dərdləri, yalnız sevgin anlayar.
Ağlamayım neyləyim, sənki yoxsan yanımda,
Qəmli gözüm axtarır, səni dərdli anımda.
Gəl üz-üzə duraq biz, bax gözümdə kədərə.
Bircə kəlmə sözünlə, dönər coşan sellərə,
Nə olar gəl əllər çək, qəribsəyən tellərə,
Ağlamayım neyləyim, sənki, yoxsan yanımda,
Qəmli gözüm axtarır, səni dərdli anımda,
Son dəfə görüşəndə, kədərlə ayrılmadıq,
Məncə sevgi yolunda, biz heçdə yanılmadıq,
Ayrılıqda üşüdük, nədəndir anlamadıq,
Ağlamayım neyləyim sənki, yoxsan yanımda,
Qəmli gözüm axtarır, səni dərdli anımda.
“Səbuhi” nin qəlbini, kimsə yox sən bilirsən.
Bilirsən yaralıyam, elə sual verirsən,
Gözlərin kədərlidir, niyə tez-tez deyirsən?
Gözlər necə gülsün bəs, sənki yoxsan yanımda,
Qəmli gözüm axtarır, səni dərdli anımda.
Gəl ört pəncərəni, qalaq üz-üzə
Bir sən ol, bir də mən, bir də gözlərin.
Vüsal qərq olurkən hicran dənizə,
Ağ bir yelkən olsun o son sözlərin.