Zaur və Zərifə adında 2 gənc var imiş. Qız çox gözəl, oğlan da çox yaraşıqlı imiş… Onlar bir-birini sevmiş və evlənməyə qərar vermişlər. Hər ikisinin də ailəsi bu yekdilliklə razı imiş. Bir neçə müddətdən sonra Zaur ailəsi ilə Zərifəni istəməyə getmişlər. Nişan üzükləri taxılmış və toy günü də dəqiqləşdirilmişdir. Günlərin birində Zaur Zərifəyə zəng edir və deyir..«Həyatım neynirsən? — Heç yemək bişirirəm, yemək yeyəcəm. Onda yeməyini qurtarandan sonra hazırlaş 2 bilet almışam seni kinoya aparacam. Baş üstə, eşqim… zəng edərəm» deyib, dəstəyi asıb, yemək hazırlamağa davam etmiş. Elə bu vaxt mətbəxdəki qaz balonu partlamış..və bu Zərifənin bütün bədənini dəlik-deşik etmişdir…
Elə bil ölmüsən… Səni hətta görəndə belə mənə elə gəlir tamam başqasıdır. Həmin cizgilər də elə bil dəyişib. Elə bil birinci dəfədir görürəm səni. Tamam başqasıdır qarşımda duran.
Səni əvvəlkindən də çox istəyirəm. Həmişə əzizsən mənə, həmişə anıram səni. Anıram səni, amma başqa səni. Həmişə yanımda duran, xəfifcə gülümsəyən, hamıdan əvvəl məni başa düşən, məni duyan, mənə hər kəsdən əziz səni. Amma indi o təbəssümün ala- toran yaddaşımda əsir. Onu görürəm, amma hardasa uzaqda. Boylarııram ki, yaxşıca görüm. Amma təbəssüm yerindən tərpənmir. Nə yaxınlaşır, nə uzaqlaşır.
Çoxlarımızın hələ də qəbul etmək istəmədiyi şeylər var. Sevgi bütün insanların heç olmasa ömründə bir dəfə qarşısına çıxan bir hadisədir. Hər bir insanı həyatda yaşadan sevgidir. Sevgisiz insan tənha və qanadsız quşa bənzəyir. Amma asan nəsə olmadığı kimi sevgini də qoruyub,saxlamaq çox çətindir. Hər kəs sevib-sevilə bilər amma hər bir insan öz sevgisinə qovuşa bilməz. Əgər həqiqətən sevirsənsə ,sevgin uğrunda mübarizə apararaq onu qorumağa çalışmalısan. Əks halda sevginlə vidalaşarsan,bu isə əsl sevən üçün dözülməzdir.Belə bir deyim var: zaman yaraları sağaldır və hər şeyi unutdurur,həqiqətdə isə bu belə deyil.