Kino kateqoriyası üzrə məqalələr

1. Onun əsl adı Çak deyil, heç Çarlz da deyil, əsl adı Karlos Rey Norrisdir.

2. 1968-ci ildə Çak Norris heç bir döyüşü uduzmayıb. Onun 10 məğlubiyyətinin hamısı əvvəl baş verib. Ümumi hesabında Norrisin 168 qalibiyyət və 2 heç-heçə var.

3. Çak Norris özünün karate döyüş növünü yaradıb.

Peşəkarlar arasında orta çəki üzrə 6 qat dünya çempionu olan Çakın yaratdığı karate döyüş növü “Çun-Kuk-Do” adlanır.

4. Çak Norris rejissor və aktyor Stiv Makkuinə karate dərsi keçib.

Əvəzində isə Makkuin ona filmində rol almağı təklif edib. Onlar həmçinin Brus Li ilə də dostluq ediblər. Birlikdə onu son mənzilə yola salıblar.

5. Əgər Çak Norris susursa, deməli düşünmək lazımdır.

Digər döyüş sənətlərdə olduğu kimi “Çun-Kuk-Do”nun da özünə görə etik kodeksi var. Onlar biri budur: “Əgər mən bir insan haqda yaxşı nəsə deyə bilmirəmsə, mən susuram...”

Asfaltda Manon
"Ən yaxşı qısametraflı film" kateqoriyasında «Oskar» mükafatına nominant olub, Torontoda BKF-də izləyici simpatiyası mükafatını qazanıb.

Yaz günündə Manon adlı gənc fransız qadın velosipeddə sevgilisinin görüşünə tələsir və qəzaya düşür. Qızın gözləri qarşısından həyatın unudulmaz anları barədə xatirələr keçir.

Özümüzdən nə qədər uzağıq? Hansı özümüzük, hansı başqası? Biz kimik və nə qədər özümüzük?- bütün bu suallar sadəcə qısametrajlı bir filmdən sonra yarandı.

13 dəqiqəlik, ilk 5 dəqiqəsində darıxdırıcı təsir bağışlayan qısametrajlı film, sonda bir yığın sualla baş-başa qoyur insanı.
Özündən 91 sm uzaqlıqda yaşamağa çalışan bir şizofrenin həyatla mübarizəsi. Və bu «mübarizənin» bizə xatırlatmağa çalışdıqları. 

Bir gün oyansaq və özümüzü görməsək, özümüz olmaq üçün etmədiyimiz hər şey üzləşmək istəsə bizimlə cavabımız nə olar? Günahkar yenə zaman və başqalarıdırmı?

Hər gün nə qədər uzaqlaşırıq özümüzdən? Bəs biz nə qədər uzağıq özümüzdən?!
İzlədikdən sonra sual burulganına düşəcəyiniz qısametrajı bir film…

“Biz hamımız həyatda seçim edirik. Önəmli olan bu seçimlə yaşamaqdır” (filmdən sitat)

Sözlər… Nədir sözlər? Gündəlik həyatımızda istifadə etdiyimiz səslər və hərflər birləşimi yoxsa, bir insanı məhv edə bilən, bir digərinə isə xoşbəxtlik gətirən möcüzə?

Ömrünü sözlərə həsr edən bir yazıçı həyatdan nə istəyər? Məşhurlaşmaq yoxsa müxtəlif insanların hekayələrini digərlərinə çatdırmaq? Şöhrətpərəstlik yoxsa maarifçilik? Bəlkə, sadəcə digərinin yazdığını oğurlamaq? “Sözlər”in qəhrəmanı məhz bu yolu tutur. O, yazıçı olmaq arzusundadır. Lakin yazdığı romanlar heç bir agentlik tərəfindən qəbul olunmur. Adi bir təsadüf isə onun qarşısında inanılmaz imkanlar açır.

Parisdə əntiq əşyalar dükanından alınan köhnə çantadan tapdığı bir hekayə onun həyatını dəyişir. Daha doğrusu, o, köhnə çap maşınında yazılan bu sözlərin onun həyatını dəyişməyinə izin verir. Saralmış vərəqlərdəki hər bir sözü öz beyninin, qəlbinin süzgəcindən keçirib kompyuterdə yazan Rodi anlayır ki, özü heç vaxt elə bir hekayə uydura, yaza bilməyəcək.

“O, düşündüyü kimi birisi deyildi və qorxurdu ki, heç vaxt da olmayacaq”. Bu sözlər ona yad idi, o heç gözləmədiyi bir aləmlə üzləşmişdi və bu aləm ona arzuladığı dəyəri qazandırdı. Lakin bu kitab onun deyildi.

İnsanların zövqləri film seçiminə görə də çox fərqlənir. Bu, xasiyyətimizdən, çox zaman da əhvalımızdan asılı olan bir şeydir.

Kino janrları müxtəlifdir. Kiminin zövqünü dramlar, kimininkini melodram, qorxu filmləri oxşayır. Son zamanlar üstünlük triller və psixoloji filmlərə verilir.

Bu dəfə sizlərə müharibəyə aid olan, yəni tarixi filmlərdən söz açmaq istəyirik. Çox mürəkkəb süjet xəttinə sahib olan bu filmlər həqiqi (həyatda baş vermiş) hadisələri əks etdirir.

Sizləri bu maraqlı siyahıya nəzər salmağa çağırırıq. Filmlər arasında baxmadıqlarınız varsa, sizlərə onları izləməyi tövsiyə edirik. Bu da siyahı:

Xarici görünüşünə görə aktrisanı çox zaman “Flyleaf” qrupunun solisti Lacey Sturm ilə qarışdırırlar.
Ətraf mühit qoruyucusudur.
Kanadalı rok ifaçı Hawksley Workman-ın böyük fanatıdır.
Özündən kiçik əkiz qardaşları var.

Marion Kottilard 30 sentyabr 1975-ci ildə Parisdə, sənətçi ailəsində doğulub. Onun anası teatr aktrisası, atası isə teatr aktyoru və rejissor idi. Marionun uşaqlığı Orleanda keçib. O burada dramatik sənət konservatoriyası və müğənnilik kurslarına qatılırdı. Ailənin təsiri öz sözünü deyirdi. Belə ki, altı yaşında gələcəyin ulduzu artıq teatr səhnəsinə qədəm qoymuşdu. 

1994-cü ildə Marion böyük kinoda “Highlander: The Series” epizodlarından birində debüt edir. İlk baş rolu isə “L’histoire du garçon qui voulait qu’on l’embrasse” filmində Matilda obrazı olur. Bir neçə ikinci dərəcəli rollardan sonra aktrisa, nəhayət ki, diqqətləri özünə cəlb edə bilir. 1998-ci ildə çəkildiyi “Taxi” filmi onun potensialını açmasa da, aktrisanın uğurlu işlərinin təməlini qoyur. 2000-2003-cü illərdə “Taxi 2” və “Taxi 3” filmlərində də rol aldı.

“Art haus” — bu sözü incəsənət sahəsində müxtəlif kontekstlərdə, o cümlədən kino ilə bağlı tez-tez eşidirik. Bəs bu anlayışın məğzi nədir, “art haus” kino nə deməkdir?
“Art haus” kino (ingilis dilindən “Art house” — “incəsənət evi”, həmçinin “art cinema”, “art movie” və ya “art film” adlandırılır) — müstəqil çəkilən (“müstəqil kino”), kommersiya (satış) üçün nəzərdə tutulmayan filmlərdir. “Art haus” məhsulu kütləvi deyil, məhdud auditoriya üçün nəzərdə tutulur.
Adətən bu cür filmlərdə kinematoqrafçılar bədii təsvirin daha ifadəli formalarının axtarışı ilə məşğul olur və kino dilini genişləndirir. Buna görə də həmin filmlər kino sənətini kifayət qədər anlayan, fərdi bilik səviyyəsi buna imkan verən tamaşaçı üçün nəzərdə tutulub.
Hələ ilk filmlərdə — Jorj Melyes, D.Qriffit və ya Sergey Eyzenşteynin ekran əsərlərində “kino qaydaları” yenicə təşəkkül tapırdı. Lakin sonrakı dövr avanqardizmin nümayəndələri Luis Bünüelin, Jan Koktonun filmlərində kino əsl yaradıcı sənət növü kimi çıxış etməyə başladı.

Dünya kinosunda ilk şöhrət tapmış komik aktyorlardan ən yadda qalanları Andre Did, Maks Linder, Çarls Spenser Çaplin idi. Səssiz kinoda pantomim hərəkətlərlə, jest və mimikalarla, tryuklarla tamaşaçıları güldürə bilmək xüsusi məharət tələb edirdi, bu elə də asan deyildi.

Andre Didin yaratdığı ekran qəhrəmanının adı Buaro idi, ilk dəfə «Pate» firmasında fransız rejissoru Jorj Melyesin filmlərində çəkilməyə başlamışdı. Kinoya gəlməmişdən qabaq o, kafelərdə müğənnilik və akrobatlıq edirdi. Onun qəhrəmanları axmaqlığı ucbatından filmdən-filmə çətin vəziyyətə düşürdü. Elə buna görə də rus tamaşaçıları onu «Qlupeşkin» kimi tanıyırdılar.

Buaronu daim təqib edirdilər. Qaçan zaman o, gah yıxılır, gah akrobatik hərəkətlər edir, yoluna çıxanları itələyib yıxır, gülüşü bu vasitələrlə yaradırdı. Gülüş üçün ən çox fiziki hərəkətlərdən, tryuklardan istifadə edirdi. Buaronun uğurundan sonra ona bənzər çoxlu komik qəhrəmanlar yarandı.

Bunlardan ən parlağı Maks Linder idi. A.Diddən fərqli olaraq, o, teatrdan kinoya gəlmişdi. Lionda konservatoriya bitirmiş, aktyor kimi isə «Varyete» teatrında təcrübə toplamışdı. Maks Linder çəkildiyi «Gimnazistin ilk siqarası» filmində maraqlı və məzəli ştrixlər tapdı. Nə qədər ki, Andre Did İtaliyaya getməmişdi, Maks Linder kinoda arxa planda qalmışdı. Yalnız 1908-ci ildən sonra Linderin ulduzu parladı. Linderin obrazları səfeh, yöndəmsiz hərəkətlər eləyən, eleqant kostyumlar geyinən varlı adamlar idi.

Amerikalı rejissor Artur Penin 1962-ci ildə çəkdiyi,  iki “Oskar” almış “Qaranlığın içindən” (Orjinal adı: The Miracle Worker) filminə sona qədər baxmaq üçün insanın əsəb sistemi çox sağlam olmalıdır. Amerikalı pedaqoq, aktivist, yazar Helen Kellerin həyatından bəhs edən bu filmi emosiyasız, göz yaşı axıtmadan izləmək mümkün deyil. Film haqqında çox danışmaq istəmirəm. Bilirəm ki, kino həvəskarları indiyəcən baxıb və ya mütləq baxacaq.  Bu yazıda Helen Kellerdən — əsl əzmkarlıq abidəsi hesab edilə biləcək insan haqqında danışmaq istəyirəm.

Uşaqlıqdan kor, kar və lal olması onu başqalarından fərqləndirirdi. Fiziki qüsurlarına baxmayaraq Helen Kellerin bacarıqları onu əfsanəvi şəxsiyyətə çevirir. Beş dil bilən, velosiped və yelkənli qayıq sürən, şahmat oynayan Helen Keller eyni zamanda müəllifi olduğu kitablarla əlillərin həyatına yeni rəng qatmağı bacarmış, onlar üçün həyatı asanlaşdırmağa çalışmışdı. Amerika Görmə Qüsuru Olanlar Dərnəyi ilə yanaşı bir çox təşkilatlarda çalışmış, işi ilə bağlı müxtəlif ölkələrə səyahət etmişdir.  Gənclik dostu və tanınmış yazıçı Mark Tven Helen Keller haqqında deyirdi:

Cənub qonşumuz bəlkə də bir çox şeylərə görə bizə həsəd apara bilər. Amma bunların içərisində dəqiq kino yoxdur. Qılınc və çadra altında yaradılsa da, bütün dünyaya meydan oxuyan kinoları ilə İran rejissorları qarşısında baş əyməkdən başqa çarəmiz yoxdur.

Tarkovski bizim qonşumuz olsa da, onlar daha çox bəhrələndilər, özününkiləşdirdilər. Sonra bir az Odzulaşıb, bir az da Qodarlaşdılar, arada lap Felliniləşdilər də.

Amma eybəcər şəkildə onları imitasiya etmədilər, əksinə, özlərinə qatıb yeni bir şey ortaya qoydular. Elə bir şey ki, az bir zamanda Kann, Berlin və Venesiyada onun öz yeri oldu. Bəli, bu İran kinosu idi, bu Kiarostami, bu Pənahi, bu Maxmalbaf, bu Qobadi, bu Məcidi, bu Fərhadi və onlarla başqaları idi.