Fizioloqlar tərəfindən sübut olunub ki, əmmə refleksi fitri refleksdir. Bu refleks hələ körpə ana bətnində ikən formalaşır. Uşaq, doğulduqdan 4 yaşa qədər, xüsusilə 0-18 yaş arası dövrdə əmmə tələbini ödəməlidir. Bu dövrdə körpələr demək olar ki, əllərinə keçən hər şeyi sorurlar – ananın döşünü, öz barmaqlarını, əmzikli şüşəni və s.
Psixoloqlar bu dövrü oral (“oris” – “ağız” sözündən) mərhələ adlandırırlar. Bu dövrdə, ətraf mühitə inam, dayaq, asılılıq-müstəqillik hissləri formalaşır. Körpə anasını daim yanında istəyir, onun qayğısı və qorumasına ehtiyac duyur və məhz əmmə refleksi körpədə bu hissləri oyadır.
Odur ki, körpə ağladıqda və narahat olduqda anasını döşünü əmərək özünü əmin-amanlıqda hiss edir. Bundan əlavə, bu refleks sayəsində, körpə aclığını yatırır, sakitləşir və özünü daha inamlı hiss edir. Əmmə refleksi əsasən körpənin həyatının ilk ilində özünü büruzə verir, həyatının 3-cü ilinin sonunda nisbətən zəifləyir və yalnız 4 yaşa yaxın keçib gedir. Əgər ana körpəyə döşünü verə bilmirsə, köməyə ana döşü qədər yumşaq və isti olmayan əmzik gəlir. Belə olan halda körpəni əmzikdən də məhrum etmək, onun əmmə tələbatının qarşısının alınması və onun psixoloji zədələnməsi ilə nəticələnə bilər.