Poeziya kateqoriyası üzrə məqalələr

Bu küçənin adı

Əhməd Cavad olmasaydı da,

Burda saçı-saqqallı

toz torpaqlı

şam ağacı durmasaydı da,

ay işığı hər gecə

Bu gün sənin hər gözündə bir gülüş,
Biri çılğın, biri tutqun, bürkülü...
Baxışına yad baxışlar bükülü,
İnnən belə o gözlərə baxmaram.

Qəza gəldi, əsa gəldi, deyirlər.
Əhdini də düyçələyər iy əllər.
Bir çalada donan suya əyilləm,
İnnən belə o gözlərə baxmaram.

Yaşaya bilirsən sevgisiz ömür, 

Könülsüz, yanında bir həmdəm ilə. 
Xoşbəxtsən?! Bu sənə belə görünür, 
Görmürsən özünü yad gözlərilə. 

Necə bağlanmısan sevgisiz cana, 
Ürəksiz bağlılıq kimə gərəkdir? 
Bu kimə acıqdır? Bilirəm ona... 
Ömürlük cəzadı, o da səndəndir. 

Sən bilki qəlbi vursada sənsiz qara daşdır,
Sübh gözlərini sənlə açıb, sənlə qapadır.

Göz yaşı tökür, dərdi böyük təbibi hanı?
Eşqin əlacı bilki təbibdəndə ucadır.

Sordunmu bu illər uzunu o haradaydı,
Halına yanan yox, ürəyi intizardadır.

Sən bilki səni gözləyərək biçarə qaldı,
Sən olmayan sabahlarıda sənlə yaşadır.

Hardandır səndə bu qədər acı,

Qəm doludur hər damcın.

Könülsüzsən axı niyə?

Səhralara, quru çöllərə can atırsan

Yağmaq üçün, çillənmək üçün.

Yağmaq istəmirsən bu torpağa?

Bura nəmlik, sərinlikdi...

Yenə yağacaqsan bura?

Buludlar qovub səni,

Qovhaqovdan bezikmisən.

Yağış yağır ağır-ağır.

Bir gün səni tərk etsəm,
Ölümə doğru getsəm,
Basdırın gitaramla,
Məni çay qumluğunda.

Bir gün səni tərk etsəm,
Ölümə doğru getsəm,
Gömün çiçək dibinə,
Portağal bağlarında.

Bir gün səni tərk etsəm, 
Ölümə doğru getsəm,
Yelqovana dönəcəm,
Evlərin damlarında.

Sükut olsun hər yerdə! 
Mən öləndə,
Mən öləndə...

Sükut
Dostum,
dinlə bu səssizliyi,
Dalğaların səsini,
Dağların nəfəsini,
Hopdurmuşdur özünə,
Sükut yerə əyilir,
Düz torpağın üzünə…

Uşaqlığımın qoxusu gələn
bir yaz axşamı.
Ürəyimdə bahar olmasa da
yaraları sağalmış.

Bahardı, yollar uzunu
Ağaclar çiçəkləmiş.
Açılmır yorğun ürəyim,
Yenə kimdən incimiş?!    

Mən- günəş görməyən
bir zirzəmi.
İçimdə səfil rəssamın
Bahar mənzərələri.

Çox uzaqlarda
mənim ürəyimi çalan
həzin bir nəğmə.
Həyat gözəldir bəzən
Hər şeyə rəğmən.

Düşür yadıma hərdən
Məktəb həyətində mən
Yoluna göz dikərdim
Qəlbim sızlardı birdən
Sən dərsə gəlməyəndə...

Durub-durub anardım
Gizli-gizli yanardım
Neçə dostun içində
Özümü tək sanardım
Sən dərsə gəlməyəndə...

Zəng səsi ucalardı,
Uşaqlar söz alardı.
Gözlərim boş masada,

İnsanlar da balıq konservləri kimidir
Onların üzərlərində qırıq-qırıq xətlərlə
Tarixi rəqəmlər yazılır:
“Son unudulma tarixi”
İnsanların da gün gəlir vaxtları keçir
Balıq konservləri kimi onlar da bir gün
Acı bir dad verərək zibil qutusuna atılır

Şirin-şirin yuxudaydıq, 
Bir zalım oyatdı bizi.
Anaların gucağından
Bu dünyaya atdı bizi.

Düşdük yolların ağına,
Baxtımızın sorağına,
Qatdı bizi qabağına,
Əlində oynatdı bizi.

Biz ki yol nədi bilməzdik,
Biz ki öl nədi bilməzdik,
Bilsək dünyaya gəlməzdik,
Analar aldatdı bizi…