Düşündürücü hekayələr kateqoriyası üzrə məqalələr

60 il bir yerdə ömür sürmüş ər-arvad bu illər ərzində heç nəyi gizli saxlamır, bütün sirlərini bir-birilə bölüşürlər. Aralarında yeganə sirr olaraq qalan bir ayaqqabı
qutusu olur. Qadın həyat yoldaşından qutunu yalnız o dünyasını dəyişdikdən sonra açmağı xahiş edir. Günlərin bir günü qadının vəziyyəti ağırlaşır, əri ondan 
qutunu açmağa icazə verməsini xahiş edir. Qadın razılıq verir. Qutunun içindən bir cüt gəlincik və 6000 manat pul çıxır. Kişi bunların nə məna daşıdığını soruşduqda qadın deyir:
-60 il əvvəl sənə ərə gələrkən anam mənə belə bir nəsihət etdi:«Səbirli və təmkinli ol. Ərin sənə hirsləndiyi zaman ona bir söz demə, bir gəlincik düzəldib qutunun içinə qoy.»
Əri özündən razı halda gülümsəyib deyir:
-Deməli, bütün bu müddət ərzində səni cəmi iki dəfə hirsləndirmişəm, bu ku çox yaxşıdı.
-Bəs, o pullar barədə bir şey soruşmaq istəmirsən?
Kişi təəccüblə soruşur:
-Yaxşı yadıma saldın, bəs bu qədər pul səndə hardandı?
Qadın dərindən ah çəkərək  cavab verir:
-Onlar satdığım gəlinciklərin pullarıdır.

Hindistanın ən gözəl rəssamı idi. Ona rənglərin ustası mənasında “Ranqa Carya” adını vermişdilər. Ranqa incəsənət məktəbi açmış və orda sənətinin incəliklərini öyrətməyə başlamışdı. Məktəbin bəlli bir tədris planı yox idi. İstedad və bacarığından, sadəcə Ranqanın razı qaldığı tələbələr məktəbin məzunu olur və sənət dünyasına təqdim edirdi.
Həm qabiliyyətinə, həm də sənətin incəliklərini tez bir zamanda mənimsəməsinə görə Rajyev adlı tələbə digərlərindən fərqlənirdi. Bir azca da səbrsiz olan Rajyev bir gün ustasından nə zaman məzun olabiləcəyini soruşdu. Ranqa sualı eşidib gülümsədi və sözünə davam etdi:
-Rajyev, sən mənim gələcək vəd edən tələbələrimdən birisən. Çox qısa zamanda rəssamlıq sənətinin incəliklərinə yiyələndin. Zənn edirəm artıq sonuncu imtahanın zamanı gəlib. Səndən bir əsər çəkməni istəyirəm.
Bu əsər çox gözəl olmalı və rəsmə baxan hərkəsi heyran etməlidir. Get, tələsmə və həyatının şahəsərini ərsəyə gətir.
Rajyev gecə-gündüz çalışır və çox gözəl bir əsər çəkərək Rangaya təqdim edir. Ranga şəklə baxır və Rajyevə tapşırıq verir:
-Gözəl əsər çəkmisən. İndi əsərin altına böyük və qara hərflərlə “BU ƏSƏR ƏHALİNİN BAXIB QİYMƏTLƏNDİRMƏSİ ÜÇÜNDÜR. XAHİŞ OLUNUR, RƏSMDƏ SƏHV GÖRƏNLƏR SƏHVİN OLDUĞU YERƏ “X” İŞARƏSİ QOYSUNLAR.” sözlərini yaz.

Bir gün Bethoven dostu ilə birlikdə Vyana küçələrində gəzməkdə idi. Tam bu sırada bir mənzildən piano səsi gəldiyini eşidir və başını qaldırıb baxır.
Mənzilin II mərtəbəsində şüşə açıqdır və səs oradan gəlməkdədir. Dostuna çalan adamın möhtəşəm çaldığını və onu görmək istədiyini söyləyir.

İkisi birlikdə II mərtəbəyə çıxıb qapını döyürlər. Qapını açan qadın Bethoveni dərhal tanıyır və şok olur. Bethoven piano səsinə gəldiyini və şübhəsiz çalan adamı görmək istədiyini söyləyir. Qadın pianonu çalanın qızı olduğunu söyləyir və onları içəri dəvət edir. Büthoven qızın olduğu otağa girir.

Anası qızına Bethovenin gəldiyini söyləyir və qız çox həyəcanlanır, dərhal ayağa qalxır. Lakin qız kordur. Bunu görən Bethoven:«Lütfən, məndən bir şey istəyin.»- deyər.
Maddi bir şey istəyəcəyini düşünərkən, qızın cavabı bu olur:«Mən heç ay işığı görmədim, mənə ay işığını izah edərsinizmi?»

Bundan sonra Bethoven pianonun arxasına keçərək «Moonlight» («Ay işığı») sonatasını birbaşa çalır.

Balaca bir qızın atası İspaniyanın “ən təhlükəli siyasi məhbuslarının” saxlanıldığı həbsxanada məhbus idi. Balaca qız atasını görmək üçün bütün imkanlardan istifadə edir, hər fürsətdə atasının yanına gedirdi.
Bir dəfə atasının yanına gedəndə onun üçün çəkdiyi şəkli də apardı. Ancaq həbsxana qaydalarına görə “ağıllara azadlıqla bağlı nəsə gətirə biləcək” şəkillərin məhbuslara verilməsi qadağan idi.
Buna görə də balaca qızın çəkdiyi quş şəklini qəbul etmədilər və elə oradaca cırıb atdılar.
Balaca qız çox üzülmüşdü… Atasına da dedi. Atası da qızına dedi ki, “çox üzülmə, gələn dəfə şəkil çəkərkən daha diqqətli ol.”
Üstündən bir müddət keçdi. Balaca qız yenə atasının yanına getdi. Bu dəfə də şəkil çəkmişdi. Bir ağac şəkli… və üstündə balaca nöqtələr…
Atası maraqla şəklə baxdıqdan sonra qızına dedi: “Nə qədər gözəl çəkmisən bu ağacı”…
Sonra balaca nöqtələri göstərib soruşdu ki, bəs bunlar nədir, kiçik meyvələrdir?
Balacaq qız ağzını atasının qulağına yaxınlaşdırıb yavaşca dedi: “Atacan, onlar meyvə deyil. Budaqların arasında gizlətdiyim quşların gözləridir”….

Bir xəstəxananın cərrahiyyə şöbəsində orta yaşlı iki həkim işləyirdi. Yaşadıqları sənaye şəhəri olduğu üçün onlara müraciət edənlər daha çox yaralılar idi. Bir il sonra xəstəxanaya yeni bir həkim gəldi...

Yeni həkim öz işini yaxşı bilirdi. Üstəlik, heç şikayət də etmirdi, ona görə də köhnə həkimlər ən ağır işləri yeni həkimə verir və mümkün qədər yüngül xəstələrlə məşğul olmağa çalışırdılar. Bəzən bir barmağı və ya əli qopan, ya da ağır yanıqlarla xəstəxanaya çatdırılan xəstələrlə məşğul olmaq yeni həkimi əldən salırdı. Ancaq qəlbindəki insan sevgisi hər şeydən üstün idi. Aradan heç bir il keçməmiş hamı ona dua etməyə başdalı.

Yeni həkimi yaxından tanıyanlar bu yükə necə dözdüyünə heyrət edirdilər. Belə ağır bir rejimdə işləmək az qala intihar idi. Ancaq onları ən çox təəccübləndirən həkimin üzündən əskik olmayan təbəssüm idi. Ən ağır xəstələr belə bu təbəssümlə güc tapır və qısa bir vaxtda ayağa qalxırdılar. Yeni həkimə olan bu rəğbət həkimlərin də diqqətindən yayınmamışdı. Onlar üçün belə vəziyyətdə gülmək qeyri-mümkün idi. Hətta ayaq üstə dayanmağı belə möcüzə saymaq olardı...

Bir gün hər ikisi onun yanına getdilər və bu işin sirrini öyrənmək istədilər. Yeni həkim hər şeyi bir-bir danışdı. Əslində köhnə həkimlər haqlı idilər. Çünki o da gülməyi çoxdan unutmuşdu. Üstəlik, xəstəxanaya gəldiyi ilk gündən… Ancaq yenə də eyni gülərüzlülüyü ilə:

- Xəstələrin bu təbəssümə nə qədər ehtiyacı olduğunu yaxşı bilirdim. Buna görə də elə ilk gündən dodağımın kənarlarını plastik əməliyyat etdirdim, — dedi.

 

Mənbə: «Ailəm» jurnalı

Bir gənc var idi. Tündxasiyət olduğu üçün heç kimlə yola getmirdi. Atası oğlunun yersiz dava-dalaşlarından cana doymuşdu. Bir gün atası ona mismar dolu bir kisə verdi və “Hər dəfə biri ilə sözün tərs düşəndə bu taxta qapıya bir mismar vur”. – dedi. Gənc elə ilk gün qapıya 30 mismar vurdu. Ancaq get-gedə özünü ələ almağa başladı. Günlər keçdikcə mismarların da sayı azalırdı. Nəhayət bir gün o, qapıya bir dənə də olsun mismar vurmadı. Gedib bu xəbəri atasına çatdırdı. Atasın onu yenə qapının yanına gətirdi və: “Bu gündən dava-dalaşsız keçirdiyin hər gün üçün qapıdan bir mismar çıxar”, — dedi. Günlər keçdi və bir gün qapıda mismar qalmadı. Atası onu əvvəlcə təbrik etdi, sonra qapını göstərib nə vaxtdır demək istəyi bu sözləri dedi: “İndi bu qapıya diqqətlə bax. Gör üstündə nə qədər mismar izi var. Artıq istəsən də, o, əvvəlki kimi görünməyəcək. Birinə hirslənəndə, birinin xətrinə dəyəndə  də belə olur. Ürəyində sağalmaz yaralar açılır. Nə qədər sağaltmağa çalışsan da, sağalmır ki, sağalmır.”

Mənbə: «Ailəm» jurnalı

Molladan soruşmuşlar: 
-«Kimsən?» 
«Heç»-demiş Molla, «Heç kimsəyəm.» 
Dodaq büküb əhəmiyyət vermədiklərini görüncə, soruşmuş Molla: 
-«Sən kimsən?» 
«Mutasarrıfı»-demiş adam
«Sonra nə olacaqsan?»-Deyə soruşmuş Molla Nəsrəddin. 
«Hər halda vali olaram»-deyə cavablandırmış adam. 
«Daha sonra?»-Deyə soruşmuş Molla. 
«Vəzir»-demiş adam. 
-«Daha sonra nə olacaqsan?» 
-«Bir ehtimal sədrəzəm ola bilərəm.» 
-«Yaxşı, ondan sonra?» 
Artıq mövqe qalmadığı üçün adam boynunu büküb son mövqesini söyləmiş: 
-«Heç.» 
«Daha niyə qabarırsan, ay adam. Mən indidən sənin illər sonra gələ biləcəyi məqamdayam: „Heçlik mövqesində!“

Səhər tezdən yuxudan duranda saat 9:00 idi. Tətil günü olsaydı, yenə gec sayılmazdı, amma həftənin bazar ertəsi günü idi. Əl-üzü yumaq, səhər yeməyini yemək, işə hazırlaşmaq haradasa bir saat vaxtını alacaqdı. Eybi yoxdur, onsuz da şirkətin aparıcı işçilərindən sayılırdı. “Şirkətə bu qədər xeyrim dəyib, indi bir saat geciksəm, dünya dağılmayacaq ki”, – deyə fikirləşdi. “Elə belə də olmalıdır”, – dedi və çaydan bir qurtum içərək əlindəki qəzeti oxumağa başladı.

Günlərin bir günü Günəbaxan insanla söhbətə başlayır. Günəbaxan:«Mən gün işığından ilham alıb böyüyürəm, bəs sən?»
İnsan:«Mən Allahın rəhmət və mərhəmətindən ilham alıb mənən yüksəlirəm.»
Günəbaxan:"Əgər gündən üz çevirərəmsə, kimsə mənə günəbaxan deməz. Əkinçi toxumu yerə basdırdıqda onun böyüyüb günü tapacağına əmin olar
və mən günü heç nə ilə səhv salmaram."
İnsan(təəssüflə):«Mən də Allahın əzəmətli varlıq olduğuna əmin olar, lakin Onu Ondan qeyri varlıqla səhv salaram»
Günəbaxan:«Mən yalnız günü sevər və onun işığına ümid bəsləyərəm.»
İnsan(xəcalətli halda):«Mən isə Allahdan qeyrisinə də ümid bəsləyərəm.»
Günəbaxan:«Mən gün işığı ilə cücərib yerdən boy verər, gün işığı ilə inkişaf edər, gün işığı ilə də solub gedərəm.»
İnsan(utanaraq):«Mən Allahın nuru ilə dünyaya gələrəm, amma öz günahlarım ilə axirətimi zülmətə qərq edərəm.»
Günəbaxan:«Mən günlə yaşayaram.»
İnsan:«Mən Allahla yaşayaram.»
Günəbaxan:«Zülmət məni məhv edər.»
İnsan:«Məni isə günahlarım.»
Günəbaxan:«Mən aradakı məsafəni işıqla qısaldaram, bəs sən?»
İnsan bir söz deyə bilmir. O, günəbaxanı əlinə alıb iyləyir. Allahın qoxusunu hiss edir. Günəbaxanın dediyi son sözlər qulağında sırğa olur. «Mənim adım çəkiləndə hamının yadına gün düşür. Bəs sən insanın adı çəkiləndə necə? İnsan deyildikdə kimsənin yadına Allah düşürmü?»
Bu sözləri eşitdikdə insan Allahdan xəcalət çəkir, üzünü günə tərəf tutub ağlayır.

Bu olay Rusiyada yaşanıb. Şəkildəki körpə sevinclə qaçıb anasna deyib ki, onun dodaq boyasıyla kağizda urək şəkili cəkib və sözü ağzında yarımçıq qalan körpəyə anası zərbələr vuraraq döyüb. Huşunu itirən körpə özünə xəstəxanada gəlib və korpədən uzr istəyən anaya övladının son sözu bu olub: «Ana mən ürəyi çəkdim ki deyəm seni sevirem...»

Heç vaxt uşaqlara əl qaldırmayın. Onlar o qədər müdafiəsiz olurlar ki bunu duyan ilan pələng canavar və s. yırtıcılar belə çox vaxt onlara toxunmurlar! bu bir faktdır..

 

.