Düşündürücü hekayələr kateqoriyası üzrə məqalələr

Əsgərlikdən evlərinə qayıtmağa hazırlaşan oğul anasina zəng edir:

— Anacan, gələndə əsgər yoldaşımı da özümlə gətirəcəyəm.

— Nə olar, bala, gətir.

-Anacan, amma onun ayaği kəsilibdir, qəbul edərsinizmi?

-Bala, düz deyirsən gətirmə bizə əziyyət verər.

-Anacan, elə isə məni bağışla, mən ömrüm boyu sənə əziyyət verəcəyimi bilə-bilə yaşamağa haqqım yoxdur...!

      İmam Baqir (əs) belə buyurdu, Tövratda belə yazılmışdı:

      Musa ALLAHA belə ərz etdi:

      — Pərvərdigara, mənə yaxınsan, səninlə ahəstə söhbət edim, yoxsa uzaqsan səninlə uca səslə danışım?

      Xitab gəldi:

      — Ey Musa, mən, məni yad edən hər kəsin həmsöhbətiyəm.

      Musa ərz etdi:

İkinci gün idi ki, Əsmərin dilinin altından sudan başqa heç nə keçməmişdi. Aclıq ona güc gəlirdi. Yeridikcə başı gicəllənirdi. Buna baxmayaraq tozlu dağ yolu ilə ayaqlarını sürükləyirdi...
...Neçə gündən bəri Füruzəni bir anlığa olsa da yadından çıxara bilmirdi. Mənzil başına uzanan yolu da hələ yarı deyildi. Füruzənin adı xəyalında canlananda sol əlini qaldırıb barmağındakı nişan üzüyünə baxdı. Evində bundan başqa satmağa yararlı heç nə qalmamışdı. Neçə illər əzizləyib saxladığı bu üzüyü satmağa isə ürəyi gəlmirdi. Əvvəlcədən özünə söz vermişdi: «Lap acından ölsə də, bir tikə çörəyə möhtac qalsa da üzüyü satmayacaq. Onu Füruzəyə pay verəcəkdi.»

Bir qurdu ovçular qovalayır. Qurd meşədə ora bura qaçır, ancaq ovçularıdan canını qurtara bilmir. Yolda bir kəndliyə rast gəilr. Qurd adamın önünə çökər və yalvarmağa başlayar: «Ey insan, nə olar mənə yardım et, ovçulardan qaçacaq nəfəsim qalmadı, əgər sən yardım etməsən bir az sonra tutub öldürəcəklər. Kəndli bir an düşünəndən sonra yanındakı boş çuvalı açar, qurdu içinə salar. Çuvalın ağzını bağlayar, dalına atıb gedər. Bir neçə dəqiqə sonra da ovçulara rast gələr. Ovçular adma bir qurd görüb görmədiyini soruşar, kəndli „görməmişəm“ deyər və ovçular uzaqlaşır. kəndli dalındakı torbayı endirir, ağzını açır, qurdu çıxarır.

Qadın tələsik bir taksiyə mindi.Təcili hava limanına getməli idi.Sağ zolaqda gedirdilər ki,birdən sağ tərəfdən bir maşın qarşılarına çıxdı.
Taksi sürücüsü onunla toqquşmamaq üçün var gücü ilə əyləcə basdı.Taksi bir qədər sürüşsə də,maşınla toqquşmadan dayandı.Bu vaxt maşının sürücüsü başını şüşədən çıxardı və həm qışqırmağa,həm də söyməyə başladı.Taksi sürücüsü isə sakit bir şəkildə gülümsədi və heç bir şey demədən yoluna davam etdi.Qadın taksi sürücüsünün bu hərəkətinə bir məna verə bilmədi.Ona görə də «Niyə belə hərəkət etdiniz?Adam az qala maşınınızı əzəcəkdi.Üstəlik,ikimizi də xəstəxanalıq edəcəkdi»,-deyə soruşdu.
 
Taksi sürücüsü gülümsəməkdə davam edərək «Zibil maşını» qanunu" — dedi.Qadın: «Zibil maşını» qanunu?" — deyə soruşdu.Çox güman ki,taksi sürücüsünün nə demək istədiyini başa düşməmişdi.Və taksi sürücüsü izah etməyə başladı:
«Bəzi insanlar zibil maşını kimidirlər.Hər tərəfdə özləri ilə zibil gəzdirirlər.Ancaq onların bu zibilləri bizim bildiyimiz zibillərdən deyil.Onların bu zibilləri ürəklərində,beyinlərində yığıb saxladıqları „kin,nifrət,qəzəb,bir az da əlacsızlıq,çarəsizlik,ümidsizlik“ zibilləridir».Onlar bu zibillərin hərəsini bir yerdən yığırlar.Təbii ki,onları boşaltmaq üçün bir yerə ehtiyac hiss edərlər.Bu «yer» bəzən mən,bəzən siz,bəzən də başqası ola bilər.Yaxşısı budur,bu zibilləri öz üzərinizə götürməyin.Ancaq o zibilləri daşıyanlar üçün dua etməyi də unutmayın.Sonra da öz yolunuza davam edin.Çünki heç birimizin onların zibillərini götürməyə,sonra da evimizdəki,küçəmizdəki,iş yerimizdəki....insanlara "ötürməyə" haqqımız yoxdur.

«Ailəm» jurnalı

Nədənsə həmişə pis şeylər daha cazibədar olur. Yaxud da biz pis şeylərə qarşı çox “şorgöz” oluruq, diqqət edirik, arxasınca gedirik. Misal:

-Salam.

-Əleyküm.

-Necəsən?

Mədrəsələrin birində Ağıllı Suta ilə Tənbəl Balu adlı iki şagird var idi. Suta dərslərini əla bilir, boş vaxtlarında mədrəsənin ətrafını təmizləyirdi. Balu isə bütün günü yatır, dərslərini də oxumurdu. Bir gün Balu Sutaya deyir :
— Suta, iki üstəgəl bir neçə edir?
Suta cavab verir:
— Üç.
Balu gülüb deyir:
— Ehh, bu qədər dərs oxuyursan, yenə heç nə bilmirsən. İki üstəgəl bir beş edir.
Suta deyir:
— Yox, üç edir.
Balu deyir:
— Beş.
— Yox, üç.
— Yox! Beş.
Nə isə, bunların mübahisəsi uzanır, uzanır…

Hatiko- akita-inu cinsindən olan bu it Yaponiyanın sadiqlik və vəfalılıq rəmzidir.
Hatikonun sahibi Tokio universitetinin professoru hər gün metro ilə işə gedirmiş. Və Hatiko onu hər gün metro stansiyasından işə, işdən evə ötürürmüş. Bu hal professorunun dərs zamanı infarktdan keçindiyi günə qədər davam etmişdir. Hər gün sahibini görmək ümidi ilə metro stansiyasına gələn it sahibini görmədiyi üçün həmin metro stansiyasında gecələyirdi. Bir neçə dəfə professorun yaxınların və dostları iti öz evlərinə aparmağa cəhd etsələr də, it qaçaraq həmin metro stansiyasına gəlirmiş. Bu hal 9 il ərzində hər gün təkrarlanmışdı. Bir gün Hatikonun cəsədi metro stansiyasının yaxınlığında hərəkətsiz qatarın altında aşkarlanmışdır. Vəfalı dostun sağlığında ikən ona stansiya yaxınlığında heykəl ucaldılmışdır. Öləndən sonra isə ölüm tarixi Yaponiya xalqı üçün matəm günü elan edilmişdir. Bənzərsiz dost haqqında çəkilmiş Hollywood filmi isə bütün dünyada onu daha da məhşur etmişdir.

Hər dəfə mübahisə edən iki nəfəri görəndə bu mənə bir psixologiya professorunun bir test sualını xatırladır.Bir dəfə bu professor tələbələrinə bir test sualı verir və bu sualda tələbələrindən bir qarışqanın ətrafındakı heyvanları hansı siniflərə ayırdığını soruşur.Nəhayət,ümumi cavab aşağıdakı kimi olur…

1)Şir,pələng,əqrəb,ilan və s. kimi xoşxasiyyət heyvanlar.
2)Toyuq,xoruz,qaz,ördək və s. kimi bədxasiyyət heyvanlar.

P.S:Hər şey nəyə necə baxmağımızdan asılıdır.

Hər yolun bir ədəbi vardır. Allahı sevmənin də ədəbi vardır. Dərviş, yalnız könlü geniş və ruhu səyyah bir sufi demək deyil ki! 

 Bağçada güllərin yanında Mövlana ilə söhbət edirdik. Mövlananı ziyarətə bir qrup filosof gəldi. Sualları olduğunu bildirdilər. Mövlana onlara məni göstərərək.
— Mənim suallarımı cavablayandan soruşun- deyə mənə həvalə etdi. Bundan sonra, gələn filosoflar üç sual soruşmaq istədiklərini bildirdilər.
— Sualların nə olduğunu soruşdum. Onlar içlərindən  birini başçı seçdilər. Bütün sualları o verəcəkdi. Soruşmağa başladı:
— Allah var dediniz, amma görünməz, göstər də inanaq.