Düşündürücü hekayələr kateqoriyası üzrə məqalələr

O, zərgər idi, necə deyərlər, əli qızıl kəsirdi. Dindirəndə deyirdi ki, şükür Allaha, çörək pulumu çıxarıram, hələ üstəlik, rayona, anamgilə də əl tuturam.

Hər dəfə onunla hal-əhval tutanda söhbətini “Şükür” kəlməsi ilə açardı. ”Açardı” ona görə dedim ki, indi o, öz sevimli peşəsi ilə məşğul deyil. Çünki Allah ona halal zəhmətlə pul qazanmağın yolunu göstərmişdi, lakin o, şükür etsə də, bir müddətdən sonra bu yoldan sapdı, daha doğrusu, yayındı, şeytana uydu. Bir zamanlar əli qızıl kəsən o zərgər içki aludəçisinə çevrilib, indi səfil-sərgərdan küçələrdə dolaşır, başı “dumanlananda” elə küçənin bir tərəfindəcə yıxılıb yatır...

Bəli, Allah insana halal zəhmətlə çörək qazanmağın yolunu göstərir, qədrini, qiymətini bilməyəndə isə onu əlindən alır və cəzalandırır...

İnsan bilməlidir ki, hər şey gəldi-gedərdir, pul bu gün var, sabah yox, bəlkə də bir anın içində villa, saray sahibi olarsan, sabah isə müflis vəziyyətə düşərsən. Bil ki, hər şey Allahın əlindədir, Allahın sənə verdiyi fürsəti dəyərləndirməyi bacar, sənətinin, zəhmətinin qədrini bil, şeytana uyub yolundan sapma, Yaradanın qəzəbindən qorx!

Müəllim dərsini qurtarıb sinifdən çıxanda şagirdlərindən birinin o birinı yıxdığını gördü. Üstəlik, yıxılan uşaq sinfin ən yaxşı şagirdlərindən biri idi. Müəllim, əvvəlcə, yıxılan şagirdi yerdən qaldırıb üstünü təmizlədi, sonra o biri şagirdin qolundan tutub sinfə saldı.
O bu kənd məktəbində iyirmi ildən artıq idi ki, işləyirdi. İş elə gətirmişdi ki, o elə bu kənddən də evlənmişdi. Hətta təyinatı böyük şəhərlərə çıxsa da, öz ailəsi kimi sevdiyi bu məktəbdən getməmişdi. Ona görə də bu “ailənin üzvlərinin” yaramazlıqlarını həzm edə bilmirdi.
Müəllim, əvvəlcə, sinif yoldaşını yıxan uşağı əməlli-başlı tənbeh etdi. Sonra da (hətta onun qorxudan tir-tir titrəməsinə belə əhəmiyyət verməyərək) üzünə bərk bir şillə vurdu. Görünür, uşağın cılız bədəni bu zərbəyə dözməmiş, üstəlik, yeni çıxmaqda olan dişlərindən axan qan müəllimin pencəyinə sıçramışdı. Müəllim yeddi yaşlı bir uşağa qarşı etdiyi bu hərəkətdən peşman olsa da, bunun ona yaxşı bir dərs olacağını düşünürdü.
Müəllim şagirdini orada qoyub getməyə hazırlaşırdı ki, birdən onun əlini cibinə saldığını gördü. Ən yaxın dostunu belə yıxmaqdan qorxmayan bir yaramaz, yəqin ki, müəlliminə də bıçaqla və ya başqa bir şeylə hücum edə bilərdi. Müəllim bu “gözlənilməz hücumdan” özünü müdafiə etməyə hazırlaşırdı ki, birdən uşaq cibindən xalasının bayramda ona hədiyyə etdiyi dəsmalı çıxardı və çətinliklə də olsa, yerindən qalxmağa çalışıb:
— Müəllim! Pencəyinizdə qan var, icazə verin silim.

Bir kasıb uzaq bir səfərə çıxmalı olur. Ayağında ayaqqabısı, başında papağı olmadığı üçün bu səfər zamanı çox əziyyət çəkir, ayaqlarını daşlar əzir, başını gün yandırır. Bir dəfə oturub düşünür və özünü möhkəm qınayır, deyir ki, sənin tay-tuşların dəvə karvanları ilə yola çıxırlar, sən isə ayağına geyməyə ayaqqabı da tapmırsan. Bu yaşa qədər gəlmisən, qarındolusu çörək yediyini də xatırlamırsan.

Bəli, bu kasıb özünü xeyli qınayandan, danlayandan sonra durub yoluna davam edir. Gəlib bir kəndə yetişir. Baxır ki, yolun kənarındakı iri bir daşın üstündə təxminən onunla yaşıd bir adam oturub. Yolçu diqqət edib görür ki, meh əsdikcə həmin adamın şalvarının balaqları havada oynayır. Baxır ki, adamın ayaqları dizdən aşağı yoxdur. Daşın dibinə isə bir cüt qotazlı çarıq qoyulub. Əlini cibinə salır ki, ona bir şey versin, amma onun cibi nə zaman pul görmüşdü ki? Yolçu kəndin çıxışındakı bir bulaqdan su içib əl-üzünü yaxşıca yuyandan sonra yoluna davam edir. Daha onun ayaqları əvvəlki qədər ağrımırdı.

İllər uzunu bir-birinizin həsrəti ilə yaşadınız, sevgi məktubları, mesajlar yazdınız… Qovuşacağınız günü gözləyə-gözləyə bir gün bu ayrılığa sən də “əlvida” dedin, gəlin köçdün sevdiyinin evinə. İndi bir özünsən, həyat yoldaşındır, bir də qayınanan. O səni öz balasıtək əzizləyir, heç övladından ayırmır. Şübhəsiz, bu nəvazişin qarşılığını sən də xoş rəftarınla ödəməliydin. Lakin...

Hərdən rəfiqələrin yanına gəlir, söhbət söhbəti çəkir. Qayınanandan söz düşəndə indi ağzını büzürsən: “bütün günü əsəbimlə oynayır: onu elə eləmə, bunu belə eləmə...” deyə söylənirsən. Halbuki, qapınıza gəlib razılığını aldığı gün sevincdən ağlamışdı qayınanan. Səni evinə gətirəndə oğlundan az sevinmirdi. Elə indi də: “qızım” deyə çağırır səni. Amma sənsə, ayağını bir başmağa dirəyib ağbirçək vaxtında ixtiyar qocanı övladından, nəvəsindən ayırmağa can atırsan. Bir gün sən də qocalacaqsan, bir gün sən də oğul evləndirib qayınana olacaqsan. Fikirləş, yaxşı-yaxşı götür-qoy et, sabahını düşün: sevdiyin insanın anasını anan kimi qəbul et. 

Silvertondan Bobbi
Silvertonlu Bobbi- Oreqon ştatında yaşayan it 2800 km yolu qət edərək sahiblərinin yanına qayıtdığı üçün bütün dünyada məhşur olmuşdur. 1923-cü ildə ailənin İndiana ştatına səyahəti zamanı iki yaşlı Bobbi yolda itmişdir. Uğursuz axtarışlardan sonra ümidsiz evə qayıdan ailə 6 aydan sonra Bobbini halsız vəziyyətdə qapılarının qarşısında aşkar etmişdirlər. Sən demə it qarlı yolları qət edərək, dağlardan keçərək sahiblərinin yanına qayıtmışdır.Bir anda bütün kütləvi informasiya vasitələri onun haqqında yazmağa, danışmağa başladı. 1927-ci ildə isə Bobbi dünyasını dəyişdi. Onu təntənəli şəkildə heyvanlar üçün qəbirstanlıqda dəf etmişdilər.

 Doğrudan da maraqlıdır, dünyada iki cür dəyərləndirmə var, həm də bu dəyərləndirmə insanlığın daha da inkişaf etdirilməsi naminə göstərilmiş səy kimi qiymətləndirirlir. Bu dəyərləndirmələr daha sonra fəxri adlar, növbənöv təltifetmələr, pul mükafatları və s. ilə əvəz olunur. Bu səbəbkarlar daha çox insanların alim zümrəsindən olur.

Bəzən bir alim illərini sərf edərək virus icad edir və bu zərərli və zəhərli virus sayəsində milyonlarla insanın həyatına son qoyula bilər. Qırıcı təyyarələr, növbənöv kimyəvi silahlar, böhran yarada biləcək maliyyə layihələri, insanları manipulyasiya etmək üçün motivasiya vasitələri və s. üstü hamar və cəlbedici görsənib altı zəhərli əməlləri də bu qəbildəndir.

Bəzən də bir alim illərini sərf edərək müxtəlif ağır xəstəliklərin aradan qaldırılması, varlı və yoxsul təbəqinin balanslaşdırılması, yeni iş yerlərinin açılması, sülh və əminəmanlıq şəraitinin yaradılması, xeyriyyəçilik, insanların həyatında rahatlıq yaratmaq naminə texniki inkişaf və s. xeyirə vəsilə olan əməllər üçün gözünün nurunu tökəcək qədər zəhmət çəkir.

Nəticə isə bərabərdir. Eyni nəzər, eyni diqqət, eyni mükafatlandırma. Təsəvvür edin, təltifolunma mərasimində iki böyük alimə mükafat verəcəklər. Bu mükafat dünyanın ən məşhur mükafatıdır ki, ondan o tərəfə dünya çərçivəsində bu cür mükafat yoxdur. Bir alimi — bəşəri bir gündə məhv edə biləcək virusu ixtira etdiyinə görə, başqa bir alimi isə — bütün dünyanı yoluxmuş virusdan sağalda biləcəyi vaksin icad etdiyinə görə təltif edirlər. Bir sözlə — zülmün və ədalətin, xeyrin və şərin eyni dərəcədə mükafatlanması…

Acı da olsa, son vaxtlar qız uşaqlarını elə bətndəcə məhv etmək kimi ağrılı bir mənzərə ilə daha çox qarşılaşırıq. Hətta bəzən həyat yoldaşı hamilə xanımını xəstəxanaya yerləşdirəndə: “Mən oğlan istəyirəm, qız yox!” — deyə “nota” da verir.

Bu, dəhşət deyil, bəs nədir? Belə adamlar heç düşünmürlər ki, qız, ya oğlan, fərqi yoxdur, hər ikisi Allahın nemətidir. Qızı oğlandan və ya oğlanı qızdan ayırmaq nə dərəcədə doğrudur?
Bu barədə Sədi Şirazi ibrətli hekayələrindən birində yazır: “Uzaq bir şəhərə qonaq getmişdim. Gecəni keçirmək üçün dostumun evinə getdim. Gördüm ki, şadlıqdır. Səbəbini soruşdum. Dedi ki, yoldaşı hamilədir, niyyət edib ki, əgər oğlu olsa, evindəki hər şeyi sədəqə verəcək. Mən də onun duasına “Amin!” deyib, səhərisi gün evindən ayrıldım. Aradan 15 il keçəndən sonra yenə yolum həmin şəhərə düşdü və dostumun evinə üz tutdum. Evin yerində uçuq bir xarabalıq var idi. Qonşulardan onu soruşdum. Dedilər: “Onun bir oğlu var idi ki, yetənə yetirdi, yetməyənə də bir daş atırdı. Vurub padşahın vergi məmurlarından birini öldürdü, özü də qaçıb gizləndi. Atasını aparıb zindana salıblar, arvadın da ürəyi dərddən partlayıb öldü”. Bu sözləri eşidəndə barmağımı dişlədim və ürəyimdə dedim: “Bu bəlanı o özü Allahdan istəmişdi”. Yəni, insan gərək Allah-Təaladan övlad istəyəndə oğlan, ya da qız deyə ayrı-seçkilik qoymasın, xeyirli övlad istəsin. Ümumiyyətlə, bu hər işdə belədir. Və insan Allah-Təaladan bir işi istəyəndə: “Allahım, əgər mənim üçün xeyirlidirsə, onu mənə qismət elə”, — deməlidir. Yoxsa, çoxumuz o rəvayətdəki ata, yaxud ana kimi özümüzə dərman yerinə zəhər istəmiş olarıq.

O, beş ildən bəri oğlunu ölməyə qoymur. Balasını həyatda saxlamaq üçün artıq beş ildir ki, dəqiqədə 18 dəfə plastik balonu sıxır.O, övladına nəfəs verir.

«Ana, səninlə nəfəs alıram» deyən oğul sözlərində yanılmır, çünki sözün məcazi yox, hərfi mənasında belədir.

Milli.Az AsiaOne-a istinadən bildirir ki, Fu Huepen sürdüyü motosikletlə qəzaya düşəndə 25 yaşı var. İndi o, 30 yaşındadır və artıq 5 ildir ki, yataq xəstəsidir.
Bədəni boğazından aşağı iflic olan Fu müstəqil şəkildə nəfəs ala bilmədiyindən süni tənəffüs qurğusuna ehtiyacı var.
Funun valideynləri kasıbdırlar və bu səbəbdən onu xəstəxanadan evə apararaq, anbarda ona «palata» yaradıblar.

Həmin vaxtdan bəri Fuya anası qulluq edir.
Həyətdəki «anbar» otaq-palataya çevrilib və Funun atasının hazırladığı əldəqayırma, kustar «süni tənəffüs qurğusu» vasitəsilə 30 yaşlı gənc ölməyib.
Anası isə dəqiqədə 18 dəfə plastik balonu sıxmalıdır ki, oğlunun ağciyərlərinə hava getsin, Fu nəfəs ala bilsin.

Fu süni tənəffüs qurğusundan cəmi 3 dəqiqə məhrum olarsa, öləcək.

Süni tənəffüs qurğusunun ideya müəllifi Funun kiçik qardaşıdır.
Onun atası Fu Minzu və anası Van Lanqin beş ildən bəri yatağa məhkum gəncin qulluğunda dururlar.
Funun anası illərdən bəri reanimatoloq balonu vasitəsilə oğlunun ağciyərlərinə hava vurduğundan qadının barmaqları əyilib.

Fu fasiləsiz nəfəs almalı olduğundan onun atası, anası, iki bacısı və qardaşı növbə ilə balonu sıxırlar.

Dəqiqədə 18 dəfə, gecə-gündüz, fasiləsiz...

Yalnız gecə saat 1-dən sonra 15 dəqiqəlik istirahət var. Bu zaman Funun kiçik qardaşının hazırladığı DİY ventilyatoru Funun ağciyərlərinə hava vurur.

Qurğu elektrik mühərriki ilə işləyir və mühərrik klapana hava vurur, sonra o hava plastik balona gəlir.

Balon da sıxılmalıdır ki, plastik boru ilə Funun boğazına, traxeyasına hava getsin.

"Çox çətindir, məşəqqətdir, əzabdır. Amma dözürəm. Çünki Fu yanımdadır, sağdır, nəfəs alır. Ona nəfəsi biz veririk. Ağır olsa da, sevinirik ki, Fu sağdır", — ana Van Lanqin deyir.

Plastik balonu sıxmaqdan barmaqları əyilən, eybəcərləşən ana bu sözləri deyir, ağlayır. Amma onun yaşlı gözlərində sevgi var.
Yataqdakı oğluna baxanda Van göz yaşları içində gülümsəyir.

Ağrısa, əzab çəksə də, Funu ölməyə qoymur.
Funu isə ölümdən içində hava olan balonun sıxılması ayırır.
Dəqiqədə 18 dəfə...   Son verilən məlumata görə əldəqayırma süni tənəffüs aparatı ilə yaşayan Fu Huenpenin həyatında dəyişikliklər başlayıb.

Bu gün səhər saatlarında Şanxay şəhərindəki iki şirkət Funun müalicəsi ilə bağlı bütün xərcləri ödəyəcəyini bildirib.

Tayçjou şəhərindəki 1-ci Xalq Xəstəxanasının baş həkimi isə bəyan edib ki, bu axşam Fu Huepen xəstəxanaya aparılacaq və onun ilkin müayinəsindən sonra müalicəsinə başlanacaq.

Funun müalicə xərclərinin ödənməsi ilə bağlı Tayçjouda xeyriyyə qrupu da formalaşdırılır.

Eyni zamanda, Funun anası Vanın barmaqları da müalicə olunacaq. ALLAH bütün xəstələrimizə şəfa versin.AMİN.
        Mənbə: www.milli.az

Bəlkə də, əksəriyyəti üçün bu səhərin başqalarından elə də fərqi yox idi.

Dan yeri yavaş-yavaş söküldükcə ilk nəzərə çarpan qışın insanın iliklərinə qədər işləyən soyuğu və bu soyuğa özünəməxsus gözəllik qatan qarın asta-asta,sanki kimlərəsə acıq verirmiş kimi yağaraq şəhəri bəzəməsi oldu.  Hamını sevindirmirdi təbiətin belə ağ gəlinə bənzəməsi. Bəzilərini “işə necə gedəcəyəm?“ sualı, kimisini “görəsən uşaq özü dərsə gedə biləcəkmi?“ düşüncəsi narahat edirdi. Əslində şaxtalı hava təkcə sakinlərin planlarını dəyişdirməmişdi. Səhərdən hara sığınacaqlarını bilməyən kimsəsiz küçə pişiklərinin məsum baxışları və ya qarda qorxa-qorxa iz qoyan sərçələr öz problemlərini fikirləşən şəhər sakinlərinin gözlərinə belə görünmürdü.  Yuxudan duranda hələ 7:30 zəngini çalırdı saat. Özüm kimi kimsəsiz, soyuq divarları süzdüm, hər səhər etdiyim kimi… Uşaqlığımdan indiyə qədər hara sürükləsə də məni taleyim o divarlar getdiyim hər yerdə mənimlə idi. Artıq çətinliklə də olsa onların həyatımdakı dəyişməz yerini qəbul etmişdim. Yorğun və ümidsiz qalxdığım yeni bir gün başlayırdı. Pəncərəyə yaxınlaşdım. İlk qar hər yeri bürümüşdü. Elə bil şəhərin çirkabını örtmək istəyirdi...  Hər dəfə dərsə gedən uşaqların səsləri, işə tələsənlərin sürətli addımları, tələbələrin xoşbəxt, həyatdan razı gülüşləri ilə qarşılaşırdım pəncərəyə yaxınlaşanda… Amma bu gün bunların hamısı heç olmamış kimi, bomboş idi küçə… Uzaqdan yavaş addımlarla çarəsiz görünən bəzi sakinləri saymasaq… Ağlıma gələn ilk şey “necə olursa-olsun, getməliyəm“ düşüncəsi oldu. Bu işimi də itirə bilməzdim...

İnsanların ölüm döşəyindəykən ən çox dostları və əlindən çıxanlar üçün peşman olduğu bildirilir. Bronnie Vare, «The Top Five Regrets of the Dying — A Life Transformed by the Dearly Departing» adlı kitabında ölüm yatağında insanların ən çox peşman olduğu şeyin digər insanlarla əlaqələrindəki səhlənkarlıq olduğunu bildirib.

İnsanlar ölümlə üz-üzə gəldikdə çox əhəmiyyətli dəyişikliklər keçirir. Vare, xəstələrinin ölümlə üzləşdiyi zaman inkar, qorxu, hirs, peşmançılıq və.s mərhələlərdən keçdiyini söyləyib.

Xəstələrindən ən çox nə üçün peşman olduqlarını soruşan Vare, aldığı cavabları beş başlıq altında cəmləşdirib:

1. «Kaş ki başqalarının məndən gözlədiyi həyatı davam etdirmək əvəzinə xəyallarımı gerçəkləşdirmək cəsarətim olaydı.»

Müəllif bildirir ki, insanların əksəriyyəti ömürlərinin son anında geri qayıtmayacaqlarını anlayırlar. Arzuladıqları işlərin çox böyük bir qisimini həyata keçirmədikləri üçün peşman olurlar.