346 saylı marşrut kateqoriyası üzrə məqalələr

Qanunu oyuncağa çevirən məmurları qınayıram!

Adi günlərində də toya gedirmiş kimi bəzənən tələbələri qınayıram!

Keyfiyyətsiz internətə görə bütün provayderləri qınayıram!

Ətrafa depressiya saçan,neqativ auralı adamları qınayıram!

— Nə yaxşı papaqdır? Həm kepkadır, həm papaq.
— Bir manat iyirmi qəpiyə almışam.
— Ola bilməz. Belə də ucuz qiymətə papaq olar?
— Sənin ağlın qabaqkı kişilərin papaqlarına getməsin ey… o vaxtlar ki, namusun qiymətini də qoyurdular papağın üstünə, papaq od qiymətinə olurdu.

Stereotiplər sındırılıb. Ora qədər ki, sındıra bilmişik. Daha çox əşyaların üstündə, maddi tərəfdən, deyək ki… Məsələn, indi ərə getməmiş qız uşaqlarının qaşlarını alması əxlaqsızlıq sayılmır. Qadınlar da kişilər kimi şalvar geyir, kişilər kimi işə gedirlər, maşın sürürlər. “Toy olsun”, “Onun yarısı” kimi TV-proqramlarda bəyəndikləri kişilərə elçi düşürlər. Hətta bəzən atalarıyla, analarıyla birlikdə.

Bir vaxtlar Rusiyanın müxtəlif bölgələrində bomjlar, əyyaşlar, sahibsiz uşaqlar görəndə fikirləşirdim ki, İlahi, görəsən, bizim ölkədə niyə belə insanlar azdır? İndi maşallah, artıq özümüzün milli evsiz-eşiksizlərimiz, əyyaşlarımız, tüfeyli uşaqlarımız var.
Dalğa-dalğa qiymətlər qalxdıqca, maşallah, inflyasiyanın səviyyəsi artır, öz soykökümüzə bağlı milli kasıb-kusublarımız getdikcə ölkəni bürüyür. Artıq özümüzün səksən faiz dövlətimiz, gerbimiz, bayrağımız, himnimiz, prezidentimiz, nazirlərimiz, neft kəmərimiz, milli bayramlarımız vardır, dönməzdir, əbədidir. Fikir vermişəm, bizim siyasiləşmiş qəzetimizi alanlar son səhifələrdəki ulduz falını oxuyub zibil qabına atırlar. Adətən, çap olunan ulduz falları milli deyil. Orada gah Çin falına, gah hind falına, gah yapon falına istinad edirlər. Əslində bizim özümüzün də ta qədimlərdən ulduz falımız mövcuddur. Sadəcə, biz onu unutmuşuq. Beləliklə, bu gün mən əsrlərlə yaddaşlarda yaşayan milli ulduz falımızdan söz açacağam. Bu yazıda müxtəlif milli ulduzlar altında doğulan insanların xarakterindən danışacağam.

Rəfiqəm Zənurə deyir ki, onun doğulub-böyüdüyü əyalətdə evində yeddi qızı olan ailələrin qapısını nadirən elçilər döyür.
Hansı məntiqlə?
O məntiqlə ki, yeddi qızı olan kişi üçün qızları heç bir əhəmiyyət kəsb etmir. Yəni yeddi qızı olan ata-ana nə yaxşı cehiz verəcəklər, nə də düz-əməlli qaynatalıq-qaynanalıq edə biləcəklər.
Sərt məntiqdir. Amma azərbaycanlı məntiqidir.

Əvəzində çoxlu qardaşın tək bacıları gələn elçilər sarıdan kefdədirlər. Elçilər bu tək bacılardan ötəri lap qapının dabanını çıxarırlar. Nəinki uzaq əyalətlərdə, hətta bizim doğma Bakımızda da ailənin sonuncu, yaxud tək oğluna qızlar bir göz qırpımında ərə gedirlər. Lap gözlərini yumub gedirlər. Yenə qəribə azərbaycanlı məntiqiylə ki, ata-ananın mənzili evin sonbeşik oğluna qalacaq. “Bəh-bəh! Ata-anadır da, onlar da bu gün-sabahlıqdırlar, dünyanı tutub getməyəcəklər ki.

-   Alo, nətərisən, ay Nəzakət, evdə-eşikdə nə var nə yox? Balalar necədi? Əsas balalardı.
-   Ağəz, çox sağ ol, sən soruşandan bəri yaxşıyıq. Sizdə nə var nə yox? Kişi neyləyir?
-   Əşi, kişidi dəə, sabah çıxır, axşam qayıdır, neynəsin yazıq? Bir tikə çörək dalınca qaçır, türklər demiş, əkmək qazanır. Bura bax, iki gündü işıqlarımız sönüb, o seriallara baxa bilməmişəm, Çakırın axırı necə oldu, öldürdülər onu?
-   Yox, ağəz, ağzını xeyirliyə aç, Çakıra noolub, hələ ki qıra-qıra gedir. Bir balaca Poladnan araları dəyib. Polad Cananı sevir axı, deyəsən. Çakırın da ona gözü düşüb.
-   Sən Ətağa, ağəz, mən heç Çakırdan belə şey gözləməzdim. Yaxşı deyir belə… Bəs Polad duyuq düşübmü?

Çoxdandır ki yazı yazmağa da həvəsim ölüb, amma bəzən yaradıcılığın zirvəsində dayanan şeirlər, musiqilər, dialoqlar görəndə yazmamaq olmur. Bu xalqa baxanda ilhamlanmamaq olmur, adamın bloq yazmağı gəlir. Dünən metroda bir kişi öz uşağına burnunu dişlədirdi,burnunun dişlənməsindən xoşbəxt olan ata öz uşağını “nay nay nay…” deyirdi ki, birdə dişləsin. Mən ətrafdakı canlıların üzündəki yalançı təbəssümü görəndə onların yerinə utanıram. Kişi son dərəcə xoşbəxt idi, axı onun uşağı ayaqqabı cıra-cıra neçə il məktəbə gedəcək, onlar axı uşaqlarına birinci sinif sumkası alacaq və sumqaya şorqoğalı,alma, hətta soyuq havalarda uşağa soyuq olmasın deyə nimdər də qoyacaqlar. Uşaq məktəbi sms yaza-yaza bir gün bitirəcək, qız da tutacaq. Qıza maydan, yaşılbaş sona deyən gəncin həyatı başdan ayağa nay nay nay olaraq qalmalıdır. Sonra uşağın əsgər getməsi və gəlməsi sintizatorun müşaiəti ilə qeyd olunacaq. Bu valideyinin üzündəki bədbəxt təbəssümün pik nöqtəsi uşağının gələcəkdə toy gecəsi cinsi əlaqədə olmasına yönəlib. Axı onların ən böyük arzuları uşaqlarının toyunda ritmi “nay nay nay” olan bir mahnı oynamaqdır.

Camaat xalasıqızı ilə gərdəyə girməkdə israrlıdır. Tibb elminin qanunları, acı statistika onlara heç nə demir. Başqa vaxtı İranı bəyənmirik. Amma İranda istər yaxın qohumlarla olan nigahlarda, istərsə də başqa nigahlarda tibbi uyğunluq haqqında arayış tələb olunur. Amma Azərbaycan xalqı israr edir. Öz uşaqlarını evləndirməkdə israr edir. Bu məsələdə Azərbaycan hökumətinin günahı yoxdur. Kim bunlara başa salır ki, başqa yerdə qız yoxdur? Guya xalasıqızlarından başqa hamı əxlaqsızdır. Qətiyyən belə deyil. Əksinə, müşahidələr göstərir ki, yüngüləxlaqlı qızlar adətən xalasıoğullarına ərə gedir. “Oğulun acizi qohum yerdən qız alar”. Bu əsəri Salam Qədirzadənin adını unutduğum əsərindən oxumuşam.

Günlərin bir günü Tülkü ilə Çaqqal çata girib gözəllərlə erotik söhbətlər eləyirdilər. Çaqqal gözəl bir Tovuzquşu ilə tanış oldu. “Nizami” metrosunun qabağında görüş təyin elədilər. Çaqqal öz “Jiquli”si ilə görüş yerinə tələsirdi.
Bu zaman yol polisi onu yüksək sürətə görə saxladı. Çaqqal polisə yalvardı ki, onu şöbəyə aparmasın, sevgilisi ilə görüşə tələsir. Polis onun tələsdiyini görüb “stavka”nı bir az da qaldırdı. Polis gördü ki, Çaqqal onun istədiyi pulu verir, başladı ayrı bəhanələr sadalamağa: “Sürətin pulunu verdin, bəs kəməri niyə boğazına çəkməmisən?”
Çaqqal cibinə əl ataraq pulun üstünə bir az da əlavə elədi. Polis gördü ki, cavan Çaqqal həriflik eləyir, tez ondan təcili yardım qutusunu da tələb elədi. Çaqqal yenə bir qədər pul çıxarıb onun ovcuna basdı. Polisin gözü doymadı, Çaqqala dedi ki, bəs karbüratorun nasazdı, ekologiyanı korlayırsan.

Demək, günlərin bir günü dovşanlar canavarı şübhəli, vəhşi qismində maşına basıb aparırlar öz şöbələrinə. Şöbədə onun ciblərini yoxlayırlar. Ciblərindən siqaret, alışqan, cib yaylığı, eynək, bir-iki manat pul, bir də sellofana bükülmüş ağ şey çıxır. Dovşanlar qışqırışırlar ki, bu ağ şey nədir? Olmaya narkotik alverçisisən? Canavar cavab verir ki, mənim cibimdə elə şey olmayıb, onu mənim cibimə maşında dürtübsünüz. Dovşanların hərəsi bir tərəfdən onun üstünə qışqırır ki, əəə, qurd-qurd danışma, zibilinə yiyə dur! Canavar başa düşür ki, artıq onu şantaj eləyirlər, demək, türmə! Nə isə, bağlamadakı şeyi ekspertizadan keçirirlər, sən demə, canavarın cibindən çıxan düz 10 qram heroin imiş. Məhkəmə, hay-huy… Dovşanlar yığılıb canavara məhkəmə qururlar, ona xeyli iş kəsirlər.

ABŞ əsgərləri gülləylə həlak etdikləri komandante Çe Gevaranın əlini kəsir, (guya barmaqlarının izini götürmək adı ilə) meyidini görk üçün üç gün açıq havada saxlayır, onu basdırdıqdan dərhal sonra qəbrin üzərini asfaltlayırlar. Sonradan inqilabçının asfaltlanmış qəbrinin üstündə aeroport ucaldılır. Ancaq Çe Geveranın qəhrəmanlığını basdırmaq mümkün olmur.
Bu gün hətta Azərbayan kimi etiraz ruhu öldürülmüş bir məmləkətdə Çe adı çəkiləndə qəlbi riqqətə gələnlər varsa, demək, onun haqqında deyilənlər gəlişi gözəl sözlər deyil.