Bəzən insanlar evlənməyi planlaşdırdığı şəxsdən “Bitdi” sözünü eşidir. İlk bir neçə gün rahat, qayğısız özünü aparsa da, günlər hər iki tərəf üçün getdikcə ağırlaşıb gah əlimizi, gah da ağlımızı “yoldan çıxarıb” bizə bəzi istəmədiyimiz şeyləri etdirir...Hər şey virtual aləmdə köhnə sevgilini izləməklə, F5 düyməsini tez-tez vurmaqla, “görəsən yeni sevgili tapıb özünə?” sualını dəfələrlə öz-özünə verdikdən sonra telefonu götürüb hansısa bəhanəylə ona yazmaqdan başlayır...
Elə mövzumuz da bu bəhanələrdir. Hamımızın ən azı bir dəfə müraciət etdiyi bu bəhanələrdən görün hansı sizə daha yaxındır?
Yuxumda səni görmüşəm
Bu mesajı yazıb ondan “Aaa yazıq məni yuxusunda görüb, tez qayıdım ona” deməyini gözləyirsiniz? Qarşındakının da “Sanki bir ildə hər gün görüb dağı dağ üstünə qoydun, qaldı yuxuda görməyin” cavabını yazmağı nə yerinə düşərdi!
Böyük bacı, yaxud qardaş olmaq həqiqətən gözəl hissdir. Amma yeri gələndə müxtəlif çətinliklər ortaya çıxır. Həmin çətinliklərin bəzilərini təqdim edirik.
“Axı o balacadır”
Evin böyük uşağının ən çox eşitdiyi cümlədir. Balaca uşaq ona istədiyini edər, amma o əsəbiləşib qışqırsa, günahkar çıxar. Üstəlik ata-anadan da danlaq eşidər: “O balacadır, başa düşmür, sən ki böyüksən!”.
Özünə alınanları yeyib böyük uşağınkılara göz tikmək
Balaca uşaqların ən çox sevdiyi şey yəqin ki budur. Ata iki dənə şokolad alır, böyük uşaq şokoladı açınca balaca uşaq özününkünü tez yeyib qurtarır. Çünki arxayındır ki, biri də var. Başlayır ağlamağa. Ana da “qardaşın indi bunu yesin, sənə sonra alarıq” deyir.
Balacaların əşyaları qırıb dağıtmağı
Böyüklər həvəslə bir şəkil çəkər, yarım saatdan sonra həmin şəklin üstündə ya tüpürcək, ya da başqa cızma-qara, ən pis halda balkondan atıldığını görərlər. Mobil telefonu suya atar, televizorun pultunu gizlədər, ən sevimli oyuncaqları qırar, amma ona “gözün üstə qaşın var” deyən tapılmaz.
Ətrafınızdakı insanları müşahidə edirsinizmi? Kim nə işlə məşğuldur, nələr edir, nələr düşünür və s. Bəlkə bir çoxunuz düşünər ki, başqaları məni niyə maraqlandırsın ki. Amma təfəkkür etmək üçün ətrafımızdakı insanlar çox gözəl mövzudur. Bir ticarət mərkəzinə gedəndə sağınızda, solunuzda gəzən, fərqli söhbətlər edən, fərqli düşüncələri və ya hərəkətləri olan insanlara yəqin ki, diqqət edirsiniz.
Ümumiyyətlə diqqət etməmək mümkün deyil. İstər-istəməz gözünüz sataşır, baxırsınız. Bəziləri çox nəzəri cəlb edən, gözəl geyimlərdə. Bəziləri çox sevincli, şən söhbətə başı qarışıb. Bəziləri tələsir, harasa nəyisə çatdırmağa çalışır. Bəziləri telefonla danışır, ətrafında nələr baş verir, heç görmür də. Baxan kimi də heç tanımadağınız bu insanlar haqqında ağlınızda çox sürətli fikirlər yaranır. Bir anlıq baxışla, əxlaqı, şəxsiyyəti, yaşadığı həyat tərzi haqqında beyninizdə dərhal şəkil çəkirsiniz.
Bəzən bir əyləncə mərkəzindəki insanlar, böyük izdiham halında, sevinc içində, yüksək səslə danışaraq, hər biri diqqət çəkən, bahalı maşınlarına minib ordan uzaqlaşırlar.
Bizim gecikmələrimiz — bizim problemimizdir, lakin bizim etmədiklərimizin bir səbəbkarı var — özümüz
Dost tanışlarımızdan, iş yoldaşlarımızdan tıxaclarda ilişib qalmaları barədə, bir neçə dəqiqə ərzində qəbul olunan onlarla məktub, fasiləsiz müşavirələrin nahar etməyə imkan verməməsi, işin şəxsi həyatlarına zaman ayırmağa imkan verməməsi barədə şikayətlərini çox tez-tez eşidirsiniz?
Mən daim bu haqda eşidirəm. Bundan başqa, mən özüm hər gün öz iş yoldaşlarım, dostlar və tanışlarıma bundan şikayətlənirəm. Və ən pisi də odur ki, mən özümə haqq qazandıraraq israr edirəm ki, alınmadı, müvəffəq olmadı və.s.
Siz mənə taym-menecment haqqında kitablar oxumağı məsləhət görəcəksiniz? Lazım deyil. Mən bu cür kitablara inanmıram, mən ədəbiyyata inanmıram. Buna görə də, insan mahiyyətinin korporativ mədəniyyətin səmərəli elementinə çevrilməsi barədə kitablar mənim üçün mənasız görsənir.
Lakin etiraf edim ki, qadınlar üçün taym-menecment haqqında kitab oxumuşam. O kitab «Növbəti 50 il. Qocalığı aldatmağın yolları» adlanırdı. Mən o kitabı oxudum və anladım ki, qocalığı aldatmaq mümkün deyil. Həmçinin mən onu da anladım ki, kimisə aldatmaq zamanı boşuna sərf etməkdir.
Bu tipli nəzəriyyələr xaricində mən dəqiq bilirəm ki, bizim zamanımız bizim məsuliyyətimizdir. Bizim gecikmələrimiz — bizim problemimizdir, amma bizim edilməmiş işlərimizin yalnız bir səbəbkarı var — özümüz.